Ayrıntıların ustası

Lorin Maazel’i ilk kez 2003’te Bavyera Radyo Orkestrası ve ardından 2004’te Flarmonica Arturo Toscanini Orkestrası’yla izlemiştim. Son derece ekonomik devingenliği, yarattığı magnetik güç merkezi, anlamlı müzik cümleleri, nüans dokusundaki titizliği, coşku dolu dinamizmi ve ritim kurgusu müziği uçurup götürüyordu.

2009’da Symphonica Toscanini ile dinlediğimde 79 yaşındaydı. Onun bütün konserlerinde program düzenlemedeki özelliği dikkatimi çekmişti. Programları dinleyicinin kulağında bir zincir gibi birbirine bağlanan yapıtlardan oluşuyordu. Örneğin,1806-1816 yılları arasındaki bestelerden yönettiği bir konserde Rossini-Beethoven çizgisi 19. yüzyıl başını duyuruyordu.

Maazel’in ustalığı, bugüne dek kim bilir kaç kez dinlediğimiz bu başyapıtları zamana özgü olarak yorumlaması bir yana, küçücük ayrıntıları öne çıkartması, ses yüksekliğindeki incelikleri, sololardaki önemi vurgulaması, orkestranın her üyesini aynı coşku içine katmasıydı.

İlk kez 12 yaşında New York Filarmoni’yi yönettiğinden beri hiç gündemden düşmemeyi başaran ender sanatçılardandı.

Maazel’in meslek yaşamında orkestrasıyla özdeşleşmesine en güzel örnek, Cleveland Orkestrası’nı bir taşra topluluğu olarak ele alıp dünyanını en ünlü orkestralarından biri haline getirmesidir.

Bunca bağlantısının yanı sıra gençlere de yer ayırmasının en iyi kanıtı Arturo Toscanini Filarmoni Orkestrası olmuştur. Dünyanın çeşitli orkestralarından seçilmiş 100 genç sanatçıyı kapsayan toplulukta flüt şefi de Bülent Evcil’di.