Barda çalışıp konservatuvara gittim...

- Fatmagül’ün Suçu Ne?”, kamera karşısında ilk deneyimindi. Rol üstüne oturdu ve sonuna kadar da taşıdın rolü. Nasıl bir tecrübe oldu?

- İki sezon, 80 bölüm kazasız belasız bitti ve güzel bir sonuç çıktı ortaya. Bana çok önemli şeyler öğretti. İyi de bir amacımız vardı, bu yüzden çok huzurluyum.

- Mayanda tiyatro var, sen de gücünü ve güvenini ondan alıyorsun.

- Bu benim “keşke herkes yaşasa” dediğim bir deneyim. Çünkü sahne farklı. Orası tamamen çıplak kaldığın, egonun, “rol” yapmanın işe yaramayacağı tek yer. Evet yaptığım işin temelini bundan alıyorum, almaya da devam ediyorum.

- Dizilere ara verip tiyatroya ağırlık vermeyi düşünüyor musun?

- Şimdilik ne o kadar yoruldum ne de tiyatroya özellikle bu yıl o kadar uzak kaldım. Yapmak istediğim şeyler var, yapabildiğim kadar da peşinde olacağım onların.

- Oyunculuk girmeseydi hayatına şimdi ne yapıyor olurdun?

- Kesinlikle “şunu yapardım” dediğim bir meslek yok hayatımda ama hayvanlarla ilgili bir şey yapıyor olabilirdim.

- Öğrenciyken Erdal Beşikçioğlu’nun sahibi olduğu Dib Sahne’nin de müdavimlerindendin diye okumuştum. “Mojo” oyununda sahne almanın da bir hikâyesi var?

- “Mojo” oyununa kadar Dib Sahne’yi hiç görmemiştim. Oyunun asistanı arayıp Dib Sahne’de koyulacak oyun hakkında görüşmek için çağırdığı gün, benim ilk prova günüm oldu. Sonrasında da Dip Sahne’nin barında çalışmaya başlayıp okul harçlığı çıkarttım ve konservatuvara devam ettim.

- Şimdi de yine Erdal Beşikçioğlu ve bir dizi fenomeni Behzat Ç. ile yoluna devam ediyorsun. Nasıldı bu diziyle ilişkin, hem şimdi de bir parçasısın?

- Diziye sonradan katılmak da bu anlamda korkutucuydu ama oyuncularıyla olan geçmişim ve dostluğum bu durumu çok yumuşattı, kolaylaştırdı. Daha da eğlenceli bir hale getirdi.

- Nedir sence bu dizinin sırrı?

- Sırrı, sırrı olamayacak kadar açık olmakta, şeffaf olmakta ve söyleyecek bir sözünün olmasında.

- Behzat Ç.’de yurtdışından gelmiş bir olay yeri inceleme polisini canlandırıyorsun. Nasıl polis olmak, bu arada baban da askerdi?

- Polis olmak gerçek hayatta nasıl olurdu bilemiyorum ama senaryo üstündeyken heyecan verici noktaları var. Polisiye işlerin “bulmaca” tarafını oldum olası severim ve şu an tam da içindeyim. Olay yeri inceleme komiseri Emre’yi oynuyorum, Amerika’da eğitim almış oranın standartlarını Ankara’ya taşımaya kararlı bir adam. Çünkü ona bu öğretilmiş ve işinde hassas, taviz vermekten hoşlanmıyor dolayısıyla.

- Hayatında üç şehir var; İstanbul, Ankara ve Eskişehir. Hangisi sana daha yakın?

- Kendimi bir yere ait hissedemiyorum. Benim işim o yerin içindekilerle... Eskişehir ailemin yaşadığı, doğup büyüdüğüm, tuttuğum takımın şehri. Ankara neredeyse bütün dost ortamımın olduğu, üniversiteyi okuduğum belki de ilginç gelecek ama kendimi en özgür hissettiğim yer. İstanbul’un karışıklığını bile seviyorum, hem biraz da kürkçü dükkânı...

- Hayatında neler seni yönlendiriyor? Kıyıda mısın, yoksa ortalarda mı yaşıyorsun?

- Hayatımda beni yönlendiren yaşadıklarıma karşı hissettiklerim. Şimdi işim iyi hissettiriyor, onun çevresinde dolanıyorum. Tabii yarın başka bir şey olursa onun peşinden koşuyor olurum.

- Diğer yandan tanınan insanın dünyası da değişiyor. Gündelik hayatta çoğu kapı açılıyor, belki de kapanıyor, hayran kitlen oluşuyor. Belki peşinden koşuyor insanlar. Var mı öyle bir durum?

- Evet, kendini kahraman gibi hissetmek mümkün olabilir böyle olunca. Çünkü durum buna çok müsait. Hayran kitlesi, açılan kapılar... Bunların hepsi insanın egosunu tatmin ediyor, besliyor ve şişiriyor. Fakat çalışmazsanız, yaptığınızın üzerine bir şey koymazsanız bir toz bulutu gibi her şey dağılıyor. O yüzden fazla alışmamak ya da işini en iyi şekilde yapmayı denemek gerekir.