Emekçi haftalık yasal çalışma süresinin aşıldığını ispatlayamadı: Yargıtaydan "kapıcı" kararı

Gaziantep'te bir apartmanda kapıcı olarak çalışan görevli, apartmana doğal gaz çekildiği, kendisine ihtiyaç kalmadığı gerekçesiyle yönetim tarafından tazminatsız işten çıkartıldı.

Bunun üzerine kapıcı, kıdem ve ihbar tazminatları ile ödenmediğini iddia ettiği bir kısım işçilik alacaklarının tahsiline karar verilmesi istemiyle dava açtı.

Gaziantep 3. İş Mahkemesi, kıdem ve ihbar tazminatlarının ödenmesine, kapıcıya ayrıca fazla çalışma nedeniyle ödeme yapılmasına karar verdi. Yerel mahkemenin kararı, apartman yönetimi tarafından temyiz edildi.

Temyiz üzerine dosyayı görüşen Yargıtay 22. Hukuk Dairesi, fazla çalışmaya yönelik temyiz itirazları dışındaki istemleri reddetti.

Temyiz incelemesinde davacı işçinin fazla çalışma yapıp yapmadığı konusunu irdeleyen Daire, yerel mahkeme kararının bu bölümünü bozdu.

Dairenin kararında, yerel mahkemece hükme esas alınan bilirkişi raporunda, apartman görevlilerince açılan emsal dosyalar ile kış aylarında kalorifer yakma ve kapama saatleri nazara alınarak davacının haftanın 6 günü 05.00 ile 22.00 saatleri arasında günde 17 saat, Kasım-Nisan ayları arası dönemler için ise günde 8 saat fazla çalıştığının kabul edildiği aktarıldı.

Kararda, yerel mahkemece, bir işçinin günlük yapabileceği fazla çalışma sınırının 3 saat olduğu yönündeki Yargıtay içtihatları gerekçe gösterilerek anılan dönem için haftalık 18 saat fazla çalışma yaptığının tespit edildiği belirtildi.

- "Özel hayat ve iş hayatının iç içe geçtiği bir çalışma biçimi"

Tanık beyanlarına göre, davacının çalıştığı ve aynı zamanda oturduğu apartmanın, 18 daireli ve kaloriferli olduğu, sabahları apartman sakinlerine servise çıkıldığı, binanın temizliği ve akşam vakitleri çöp alımıyla sınırlı bir çalışmanın söz konusu olduğunun anlaşıldığı kaydedildi.

Kapıcılığın kendine özgü çalışma şartları olan, serbest zaman kullanma imkanı bulunan, ara dinleme süresi fazla olan ve çalışılan apartmanın kapıcı dairesinde ikamet edilmesi sebebiyle özel hayat ve iş hayatının iç içe geçtiği bir çalışma biçimi olduğuna değinilen kararda, somut olayda haftalık 45 saatlik yasal çalışma süresinin aşıldığının ispatlanamadığına dikkat çekildi.

Davacının fazla çalışma yaptığını yeterli ve inandırıcı delillerle ispat edemediğine işaret edilen kararda, bu nedenle talebin reddi yerine kabulüne karar verilmesinin bozmayı gerektirdiği hükmüne varıldı.