İki efsane isim yeni albümlerini aynı gün müzikseverlerle buluşturdu

Biri kariyerinde 50 yılı devirmiş, diğeri ise 35 yılı aşkın bir süredir zirveden inmemiş bu iki ismin bunca yıl sonra bırakın hâlâ aktif olmayı, bu denli güçlü işler çıkarıyor olmaları bile başlı başına önemli bir başarı kanımca. Zamanın testinde geçmek, ve her seferinde bu sınavı başarıyla vermek böyle bir şey olsa gerek.

Son yıllarda özellikle eski konser kayıtlarını çeşitli formatlarda (favori formatımız plak elbette) albüm olarak çıkaran Springsteen tamamı orijinal ve yeni şarkılarından oluşan son albümünü (“Wrecking Ball”) 2012’de kaydetmişti. Sonrasında daha önce kaydettiği ama piyasaya sürmediği ya da konserlerinde çaldığı ama daha önce stüdyoda kayda almadığı parçalarından oluşan “High Hopes”; 1975’te Londra’daki Hammersmith Odeon’da verdiği efsane konserin kayıtlarını içeren “Hammersmith Odeon, London 1975” ve nihayet Patron’un geçen yıl Broadway’de verdiği solo konserin (ki aslen Netflix için çekilmiş bir versiyonunu da izlemeniz tavsiye olunur) kaydı “Springsteen on Brodway” gelmişti. Özellikle konser albümleri (biri E-Street Band ile diğeri tam anlamıyla solo) Patron’un müritlerini bir hayli mesut etmişti ama nihayet yeni şarkıların ve üstelik Springsteen külliyatında yeni bir yönelimin öne çıktığı “Western Stars” adlı yeni albüm çıtayı bir nebze daha yukarı taşıdı diye düşünüyorum.

Artık 70 yaşında...

Öncelikle, Patron artık 70 yaşında bir adam. Her ne kadar günümüzde orta yaş başlangıç sınırı 70’e kadar çıkmış olsa da, kabul edelim artık birçoğumuzun durulduğu, hayattan farklı şeyler beklediği (torun torba, temiz hava, kuş sesi, domates kokusu vb.), en azından emekli olmaya hazırlandığı bir yaş 70. Ama Springsteen için öyle değil. Springsteen’in solo albümleri arasına katacağımız (yani E-Street Band’in olmadığı, tıpkı “Ghosts of Tom Joad” ya da “Nebraska” gibi) bu yeni albümde bazı eski şarkılarını hatırlatan düzenlemeler ya da ezgiler var (örneğin “The Wayferer”ın bazı bölümleri sanki yavaşlatılmış bir “19th Avenue Freeze Out” gibi tınlıyor ya da “Tuscon Train”in girişindeki yaylılar “My Hometown”ın girişindeki klavyeyi akla getiriyor vb.) ama adından ve şarkıların sözlerinden de hemen anlaşılacağı gibi Patron bu kez memleketinin batı kıyılarına uzanmış ve oranın 60’lı 70’li yıllarının pop müziğinden aldığı ilhamla hem yeni bir sound yakalamış hem de hikâyelerini anlatacağı yeni karakterler bulmuş. Bunlar arasında en parlak anı John Wayne tarafından vurulmak olan ikinci sınıf bir Hollywood aktörü, “Yarını düşünme, yaraları boş ver / Hızlı sür sadece, sert düş” diyen bir dublör, ya da köhne bir motelin otoparkında eski aşkına ve yok olmuş hayallerine kadeh kaldıran adam var. 70’li 80’li yıllarda biraz da kendi gençliğinden derlediği hikâyelerden farklı belki ama yine onun tanıdık imzasını taşıyan, buruk, koyu, yakıcı şarkılar hepsi. 20. stüdyo albümü olacak bir sonraki çalışmasında yeniden E-Street ile bir araya geleceği müjdesini de veren Patron’un bu olgunluk çağı albümü içerdiği yeni lezzetleri ve incelikli portreleriyle patronun en tavizsiz hayranlarını bile tatmin edecektir şüphesiz.

Madonna silah kontrolü istiyor

Madonna’nın 14. stüdyo albümü olan “Madame X” adını efsanevi dansçı ve koreograf Martha Graham’in henüz 19 yaşındaki Madonna’ya taktığı lakaptan alıyor. 15 yeni şarkının bulunduğu albüm Madonna’nın en güçlü olduğu “Ray of Light” ya da “Like A Prayer” kadar iyi değil belki ama son dönemde kaydettiği “MDNA” ve Hard Candy” gibi albümlerle karşılaştırıldığında başyapıt bile sayılabilir. Kolombiyalı şarkıcı Maluma, Brezilyalı şarkıcı Anitta, rapçiler Quavo ve Swae Lee ile düetler de yapan Madonna Latin etkilerinin ön plana çıktığı (bazı şarkılarda Portekizce bölümler var hatta, ki 2 yıldır orada yaşadığını da unutmayalım) ama o sevdiğimiz elektronik tınılarının da eksik olmadığı albümde çok konuşulacak, hatta şimdiden tartışılmaya başlanan şarkılara da yer vermiş. Örneğin hemen öne çıkan ve “İslam’dan nefret edilirse ben İslam’ım / Hapsedilirlerse ben İsrail’im” gibi sözleri olan “Killers Who Are Partying” (Parti Yapan Katiller) bunlardan biri ama açıkçası bunun biraz zorlama olduğuna inananların sayısı da az değil, haklı olarak. Yine hemen tartışma yaratan bir başka şarkısı da kanlı görüntüleri yüzünden bir hayli tepki toplayan video klibiyle ve ABD’deki silahlı şiddeti eleştiren sözleriyle “God Control” (Tanrı Kontrolü) oldu. Bu tip yüzeysel tartışmalar bir yana Madonna muhtemelen 2005 tarihli “Confessions on a Dance Floor”dan bu yana ilk kez eski günlerini hatırlattığı ve özellikle Jan Dark’tan esinlenerek yazdığı “Dark Ballet”, Dünya Müziği etkilerinin yüksek dozda hissedildiği “Come Alive” (Kuzey Afrika/Fas ritimleri çokça öne çıkıyor bu şarkıda) ve “Erotica” hissiyatının hemen sizi sarıp sarmaladığı “I Don’t Search I Find” gibi şarkılarla puan kazanıyor “Madame X”.