Neşe dolduğumuz günlerdi...

Gerçektende neşelendiğimiz günlerdi çocukluğumuz. Babamızın öncülüğünde o günlerin 23 Nisan, 19 Mayıs, 30 Ağustos, 29 Ekimlerin başlıca bir yeri vardı. Okulda 23 Nisan şiirlerini okuduğumuz, şatafatlı olmasa da şenliğe dönük küçük hediyelerimiz olurdu. Yani neşelendiğimiz günlerdi...

Oysa bugünlere geldiğimizde başkaca resimler çıkıyor önümüze. Çocuk ölümlerinin cinayetlerinin olabildiğine yoğunluğu, çocuk işçilerinin hoyratça sömürülüp yoksulluğun derinliğe itildiği, savaşlarda kahrolan çocukları gördükçe neşe dolamıyor insan. Geçtiğimiz günlerde yere çökmüş bir çocuğun sorularla dolu bakan gözlerini gördüm bir gazete sayfasında. Sanki neden doğdum diye bakıyordu.

Ve neşesi çoktan çekip gitmiş gibiydi...