Özgecan’ın evine abluka

Mersin kent merkezinin hemen yanı başındadır Bahçe Mahallesi. Vitrinin arkasında gizlenmiş eski bir eşya gibidir. Yoksuldur. Geçen cumartesi gününe kadar, ne cumhurbaşkanı kızı görmüştü Bahçe Mahallesi, ne bakan, ne başbakan eşi, ne belediye başkanı, ne onlarca gazeteci, ne canlı yayın araçları. Ama geçen cumartesi farklı bir şey oldu, Türkiye’yi sarsan bir cinayetin gencecik kurbanı Özgecan Aslan, Bahçe Mahallesi’nden uğurlandı sonsuzluğa.

Özgecan’ın ölümüyle bambaşka bir öykü yazılmıştı. O öykünün bir yarısı Doğu’dan Batı’ya 81 kentte kadınlar ilk kez bu kadar kitlesel olarak sokağa çıkıyordu. “Yeter” diyen, “Ben kadınım, ben kimsenin malı değilim, namusu değilim, ben insanım” diyen, “kadın cinayetleri politiktir” diyen kadınlar. Öykünün diğer yarısı ise Ankara arasında yazılıyordu. “Kader” diyen, “Bir fatiha oku” diyen, “Amerika’da da oluyor, kapayın çenenizi” diyen, “Kadınlar erkeklere emanettir” diyen siyasetçiler, din âlimleri, gazeteciler, erkekler vardı öykünün diğer yarısında. Özgecan’ın sokağı ile Ankara arasında yazılan öykü için devlet tüm olanaklarıyla seferber olmuştu. Oysa Özgecan’ın cenazesi morgdan alındığında kadınlar dışında kimse yoktu. Ailesi, sessiz sedasız toprağa vermek istiyordu Özgecan’ı.
Ama kadınlar Özgecan’ın tabutuna omuz verdi. Elleriyle taşıdılar Özgecan’ın tabutunu, Mersin’de olmayanlar, yurdun dört bir yanındaki kadınlar ise yüreklerinde taşıdılar… Sonra binlerce insan akın etti Özgecan’ın evine. Özellikle kadınlar, genciyle, yaşlısıyla… Aile ve Sosyal Politikalar Bakanı’nı “çığlık atarak” yolcu ettiler.

Devletin bitmeyen taziyesi

İşte o an devreye girdi devlet ve parti… Bir kadın hareketinden, toplumsal bir patlamadan korktukları için belki müftüsünden belediyesine, sağlık müdüründen emniyet müdürüne, cumhurbaşkanından bakanına kadar seferber oldular. Özgecan’ın evinin önüne kurulan taziye çadırları öfkeli kadınlarla, öfkeli gençlerle dolup taşarken eve çıkan tüm sokakları kontrol altına aldı polis. Evin giriş kapısını da kontrol altına aldı. Hatta evin içini bile. Kim komşu, kim akraba, kim aile dostu, kim polis bilmek mümkün değil. Annenin, babanın telefonlarına bakanlar kim? Taziye çadırına gelenlerin sayısı arttığında kalabalığı nizama sokanlar kim? Başbakan’ın eşi taziyeye geldiğinde en üst düzeye çıkarıldı koruma önlemleri. Evin arkasındaki sokakta 2 otobüs dolusu polis, köşe başlarında uzun namlulu silahlarla nöbet tutan polisler, az ileride zırhlı araçlar, taziye çadırları arasında dolaşan sivil polisler, eve girip çıkan sivil polisler, taziye çadırında sürekli Kuran okuyan imamlar, kadınlarla sakin sakin konuşan kadınlı erkekli vaizler, önemli konuğu bekleyen gazeteciler…

Can ile cam

Özgecan’ın cenazesinin, kadınların omuzlarında taşındıktan sonra toprağa verildiği gün, kadın cinayetlerine öfkeli, cinayetlerin sorumlusu olarak devleti gören kadınlar, erkekler bekleşiyordu cenaze evinin önünde. Devlet polisiyle, imamıyla kontrolü eline aldıktan sonra, kadın cinayetlerine öfkesini dile getirmek için Özgecan’ın sokağına gelenlerin sayısı azaldı. Tam da o günlerde İstanbul’da bir esnaf, vitrin camına çarpan kartopu için gazeteci Nuh Köklü’yü bıçaklayarak öldürüyordu. Eli palayla sokağa çıkan esnafa sahip çıkanlar belki bir fatiha bile okumuyordu...