‘Candemi’

ÖMRÜN DARASI

“Duyumsanacak kadar yaşarız bu alemde/ Sair zamanları geç ömre çapak sığ onlar/ Yaşamaksa yaşadık biraz brüt biraz net/ Darası yok ölümün şakasın en sonunda

Esenlikte son durak rüzgarı yakalamak/ Duvarlar buradaydı onlar da yıkılacak/ Mahur bir iz kalacak sen giderken geriye/ Bambaşka bu yolculuk hazırlar ileriye”

Şair ve yazar Can Ceylan’ın şiir kitabı Candemi’yi (Öteki Yayınları), “İşte sen / Göverik taç yaprakların/ Dalı öpülesi saltanatından/ O bahar kutsanarak/ Yeniden doğdun” sözleriyle açıyor.

Nasıl ki, Ali Yüce halk kültürünün tekerleme tarzından beslenerek kendine özgü bir şiir dili oluşturmuşsa; İbrahim Yıldız bir oluştan, bir nükteden yürüyerek kendine özgü şiirini oluşturmuşsa; şiirinde, yergi, gerçekçilik, toplumsallık ve çağdaşlaşma yolunun en başat kavramlarını ele alan Can Ceylan da özgün bir yol çizmeyi başarmıştır.

Temayı ince bir alay ya da eleştiri düzeni içinde şiirleştiren şair, imgesel boyuta da doğallıkla ulaşmaktadır. Zaten Ceylan’ın şiir örgüsü, kurgu, yalın ve lirik bir anlatımla oluşturduğu şiirlerine tat veren de iyi bir gözlemci iyi bir aktarıcı olmasından kaynaklanmasıdır.

Şiir sesten, biçim ve şekilden önce anlam yaratmalı, mesajı, söyleyecek sözü olmalıdır. Can Ceylan şiirlerinde ustaca kullandığı ironiyle, yergiyle, toplumsal mesajlarıyla oluşturduğu şiirleriyle ses getiren bir şair.

Kısacası o neyi nasıl yazacağını çok iyi biliyor, öyle olmasa ayağı yere basan şiirler yazabilir miydi?