Önce tribünlerden başlayalım. Bir gün önce Beşiktaşlılar Olimpiyat Stadı’nı “Her yer Taksim, her yer direniş” diye inletmişti. Dün de G.Saraylıların çok büyük bir bölümü modaya uydu. Maç öncesi ve 34. dakikada binlerce kişi “Her yer Taksim, her yer direniş” diye bağıracaktı. Açıkçası beklenen bir gelişmeydi. Ne de olsa stadın genlerinde isyan var, dik duruş var. Anımsarsanız 3 yıl önce Ajax’la oynanan açılış maçında da on binler iktidarı protesto etmişti. Gerçi stattaki Gezi Parkı sloganlarına Ultraslan’ın etkin olduğu Güney tribünü katılmadı ve hatta biber gazı sesleri tribünden yükselirken onlar ıslığı tercih etti. Ama günün baskın tarafı, özgürlüğün sesi olarak bilinen ‘tek yumruk’tu. Baskılara, siyasilerin tehditlerine boyun eğmediler, bildiklerini okudular.
Maça gelince; beklenildiği gibi G.Saray bıraktığı yerden devam edecekti. İstedikleri gibi vites yükseltip oyunu hızlandırabiliyorlar. Gol kaçırma rekoru kırdıkları ilk bölümde Drogba - Burak - Sneijder üçgeniyle skor üstünlüğünü yakaladılar. Bu bölümde kaleci Karcemarskas tek başınaydı. İlk yarıda yürüyen Hamit’in yerine giren Emre, oyunu biraz hızlandırınca Burak’ın kendi yaratıp kendi attığı penaltı golü geldi. 2-0 arzulanan skordu ama yine beklenildiği üzere basit hatalar sergilenmeye başladı. Ve hemen sonrasında da G.Antepspor’un jeneriklik golünü izledik. Oysa Güney ekibinin oynamaya hiç mi hiç niyeti yoktu. G.Saray durunca onlar da golü attı. Dedik ya, beklenildiği gibi diye! Hakem de tahmin ettiğiniz üzere berbattı. Faulleri süzemedi, kartları zamanında veremedi. Eyyam denen yönetim tarzını sergiledi. Sonuçta şampiyon bıraktığı yerden ‘3 puanla’ yeni sezona merhaba derken görüntü geçen yılkinden pek farklı değildi.