Galatasaray’da dizilişte de taktikte de bir fark yok ancak çok daha tutuk, futbol kabiliyeti çok daha kısıtlı bir takım olarak başlıyorlar maça ve ilk yarının son 10 dakikası hariç bu görüntüyü koruyorlar. Ligin ‘mucize’ takımının bu tutuk görüntüsünün iki nedeni var. Bir tanesi ilk cümlede saklı; ‘dizilişte de taktikte de bir fark olmaması…’
Diğeri de Bursaspor ya da daha açıklayıcı olursak Paul Le Guen! Tecrübeli teknik adam, hem takımının futbol anlayışını iyi kurgulamış hem Galatasaray’ı iyi çalışmış. Savunma neredeyse kusursuz oynuyor. Onların kendinden emin ve Galatasaray’ın sevdiği alanları ustaca daraltan futbolu da ilerideki hızlı oyuncuların güvenli çıkmalarını sağlıyor. Bu da ilk yarıda daha 4. dakikadan başlayarak 35. dakikaya kadar futbol hâkimiyetini onlara kazandırıyor. Nitekim 15’te soldan hızlı çıkarak Delarge ile golü imzalamaları pek de sürpriz değil.
Galatasaray’da ise tüm içten çabasına rağmen Ndiaye’yle Fernando’nun uyumsuzluğu göze batıyor. Bu da Fernando’nun ‘maestro’luğuna olumsuz yansıyor. Dahası hem savunmada hem de ileriye dönük paslarda ciddi bir tutukluk yaratıyor. Belhanda, geriye gelerek istenilen topları almaya çalıştıkça oyundan düşüyor. Gomis ise fazlasıyla yalnız kalıyor.
İkinci yarıda oyunu rakip sahaya yığmayı başaran Galatasaray biraz daha hareketli. Pozisyonları da var ama yine de kilidi açacak bir akıl; tempo katacak bir müdahale lazım kenardan. O da oldukça enteresan bir şekilde geliyor: İki bek birden çıkıyor. Takımda herkesin yeri değişiyor. Amaç hız kazandırmak ve baskıyı artırmak ama savunma hattı pamuk ipliğine bağlanıyor! Formül riskli olsa da meyvesini veriyor: 73’te Feghouli’nin ilk golü skora denge getiriyor. 81’deyse ‘nöbetçi golcü’ Tolga, 2. golü atıyor.
Zor bir virajdı Galatasaray’ın önündeki. Zira bir gün önce kırmızı kartlarla kan kaybeden ezeli rakiplerin gelecek hafta da zor maçlar oynayacağı düşünülürse alınan 3 puanın değeri altına yükseliyor…