Darbelerle büyüdük; önce 70 sonra 80 darbesi. Hayatlarımız onlara göre şekillendi. Üzüldük, örselendik, fedakârlıklar yaptık. Ama geçti; yıktı, ezdi yine de geçti. Ve artık bir daha başımıza böyle şeyler gelmeyecek sandık. Boşuna hayallere kapılmışız. Ne var ki bu da geçecek tıpkı diğerleri gibi. Evet yine futbolla ilgilenmenin insana vicdan azabı verdiği günlerden biri yine. Üstelik Şampiyonlar Ligi’ndeki tek temsilcimizin gruptaki önemli maçı öncesinde. Ve İngiliz hakem Clattenburg öyle bir başlattı ki karşılaşmayı futbolcular oynamak istemeseler de oynamak zorunda kaldılar.
Beşiktaş mücadeleye 4-2-3-1 gibi başladı ama Atiba ve Gökhan savunmada kalınca atak işi sadece Tolgay’a düştü. Napoli savunmasını orta çizgiye çıkararak Beşiktaş’ı kendi alanına itti. Hatta topla ileri çıktığımızda bile Napoli geriye çekilmedi. Ne zaman ki Tosic sakatlandı sol beke Adriano geçti. Q7 sola Aboubakar sağa Cenk ortaya kaydırıldı. Kartal karşı alanda etkili olabildi. Beşiktaş’ın bu sezon oyunu örgütleyecek merkezi hep zayıf kalıyor. Çizgideki Q7’ye atılan uzun toplarla olmuyor. İş bu durumda şansa ve kişisel becerilere kalıyor. Oğuzhan’ın oyuna girmesinin ardından rakip alandaki etkili bir atağımızla penaltıdan golü bulunca galibiyet için umutlandık. Ama hem de iyi oynarken bir pozisyon kaybının bedelini Hamsik’in golüyle ağır ödedik ne yazık ki. Tabii ki galibiyet istiyorduk ama ben yine de verilen mücadeleden ve bir puandan da memnunum.