Ülkemizdeki en prestijli koltukların başında Beşiktaş, G.Saray ve F.Bahçe’nin başkanlık koltukları gelir. Karşılık beklemeden gönülden katkılarla büyüyerek bugünlere gelmişler. Armalarına ve renklerine aşkla bağlı taraftarları var. Hiçbir zaman parayla pulla elde edilemeyen paha biçilemeyen bir bağlılık ve prestij bu. Bu yüzden bir iki şımarık şaşkın dışında kimse bu kulüpleri kapatmaya bile yeltenmemiş bugüne kadar.

Ama bu kulüplerin başkanlık koltukları aynı zamanda çivili koltuklar. Güzide kulüplerimizin başkanlarının ve yöneticilerinin bu prestije zeval vermeyecek davranışlar göstermesi de elzem. Çünkü kimsenin malı değil bu kulüpler. Ve kimsenin sahibi olduğu şirketin alt kuruluşu da değil. Ya da yan yana konulup tartışmalara sokulması da güzel değil. F.Bahçe Başkanı Ali Koç’un, F.Bahçe Başkanı olarak, seviyesi dip yapmış tartışmaların içine girmesi, üstelik tartışmanın bir süre sonra aile holdingi Koç grubuna dönmesi hoş olmadı bence. Tabii bu konular tartışılabilir. Ama F.Bahçe Başkanı olarak katıldığı bir tartışmanın başka yerlere gitmesi garip oldu. Ailesinin adının değil F.Bahçe’nin adının bu tür tartışmalarda anılmasına karşı çıkmalıydı öncelikle Başkan. Ardından Beşiktaş’ta bir genel kurul yaşadık. Yeniden Ahmet Nur Çebi’nin ve listesinin seçildiği. Fakat seçime az sayıda üyenin gelmesi, yeni adaylığını koymuş Fuat Çimen’in hatırı sayılır oy alması, 400’e yakın boş oy atılması çok düşündürücüydü. Evet seçmenler yeterince ilgi göstermedi kongreye. Değişim umudu görmeyen, sonucu da baştan belli olan bir seçime neden gelsinler ki? Üstelik Çebi’den güçlü bir liste hazırlaması beklenmiş ama tam tersi olmuşsa. Bizde hâlâ bazı çevreleri hoşnut etme alışkanlığı sürüyor ne yazık ki. Bir de şu “paralı yönetici” bulma sevdamız (!) var. Yani üç kuruş borç verip sonra kendisini kulübün sahibi sanan yöneticiler. Kulüplerin düzlüğe çıkmasını ve profesyoneller tarafından yönetilmesini başta bu yöneticiler baltalıyor. Ayrıca ben başkan gibi yönetim kurulu üyelerinin de genel kurulda seçilmesi gerektiğini düşünüyorum. Listeler olsun ama tek tek adaylıklar da olsun. Böylece daha çok hakkı olan yöneticiler seçilir. İşte o zaman katılım rekoru kırılır. Şimdilik bize doğru kulüp yapılanmalarını savunmak kalıyor. Çoğu kez de yöneticilere karşı maalesef.