Bu maçın sonucu ne olursa olsun bugüne kadar Avrupa’da bize yaşattıklarıyla her türlü övgüyü hak ediyor Beşiktaş. Ama şimdi çok önemli bir fırsat var elinde. Ne var ki Bayern özellikle atakta çok güçlü. Topla çıkınca bekler orta alana giriyor; 2-3-5 gibi çağdaş bir düzene dönüyorlar. Bu yüzden olsa gerek Şenol Hoca orta alana Oğuzhan yerine Medel’i koyarak savunmayı güçlendirebileceğini düşünmüş.
Ancak sadece ilk 10 dakika hariç Bayern hücum ediyor biz karşılıyoruz. Ve 16’da tam atağa kalkarken kaptırılan topta Vida’nın müdahalesine kırmızı kart çıkınca 10 kişi kalıyoruz. Böylece daha bir gömülüyoruz kendi kalemize. İlk yarının sonlarına doğru tam kontralarla biraz nefes alıyoruz ki kalemiz önündeki kargaşada sarsak Müller golünü engelleyemiyoruz.
Özellikle Fabri, Pepe ve Adriano’nun parladığı cansiperane savunma sayesinde ilk yarıyı yine de umutvari skorla bitiriyoruz. Ne var ki oyunun gidişatını değiştirecek bir ışık yok. Başa baş oynayamıyoruz ve goller peşi sıra geliyor fark giderek açılıyor.
Aslında bu turlarda küçük ayrıntılar büyük farklar yaratıyor. Maalesef Beşiktaş’ın kadro zaafları küçük ayrıntılarda değil; Adriano’yu sağda oynatıyorsun, pozisyon hatası yapan Caner’i sola koyuyorsun, buraya kadar seni getiren oyunun kilit adamları Oğuzhan’la Tolgay’ı yanında oturtuyorsun, en formda golcünü yollayıp son anda aldığın Love’ı gol ümidi olarak görüyorsun ve modern futbolda yeri olmayan Q7’de ısrar ediyorsun. Yine ocak ayında gelen Vida’yı savunmanın göbeğine yerleştiriyorsun. Sonra da çeyrek final hayal ediyorsun.
O zaman da hayaller de hayal olarak kalıyor maalesef.