G.Saray’ın 10 numarası Melo’nun savunmanın içine girerek oynaması ve Selçuk İnan’ın forvet arkasında oyun kurucu olarak görevlendirilmesi bu iki futbolcunun görev karmaşasından kurtarılması amaçlı olmalı. İyi bir oyun kurucu olmasının yanında rakipten top çalmada da becerili olan Brezilyalı futbolcu bu sayede savunmanın daha güvenli olmasını sağladı. Kamara’nın öncülüğünde tehlikeli gol girişimlerinde bulunan Eskişehirspor Mehmet Yıldız’ın da zorladığı G.Saray tandemine diş geçiremedi. Kanatlardan gelen konuk ekip atakları ise kademeli oynayan G.Saray savunması arasında eridi. Elmander’in tek santrfor olarak görev yaptığı ama Riera ve Kazım’ın İsveçli oyuncunun yanına çabuk gitmesi zaman zaman tempo yapan bir G.Saray ortaya çıkarttı. Ortadan Engin Baytar ve Selçuk İnan da ataklara destek verince hücum anlamında sayısal açıdan sıkıntı çekmedi Sarı - Kırmızılılar. Ancak Selçuk İnan’ın, Melo kadar hedefe derin pas vermekte zorlanması, henüz Elmander’in hem gezgin oynayan hem de pozisyon hazırlayan özelliğinin arkadaşlarınca işlevsel hale getirilmemesi de golle sonuçlanabilecek atak girişimlerini başlamadan bitiriyor. G.Saray’ın giderek belirginleşen özelliği ise takım olarak üstün bir mücadele gücü ortaya koyması. Topu yitiren oyuncu sonuna değin rakibini kovalıyor. Bu durum ‘gönülden oyun’ şeklinde bir yapı ortaya koyuyor ki aynı zamanda taraftarların keyiflenmesinin de nedeni oluyor.

Dün akşamki tempolu futbola baktığımızda G.Saray’ın oyun anlayışında olgunluk anlamında bir aşamanın baş gösterdiğini söyleyebiliriz. Ancak Engin Baytar ve Selçuk İnan’ın bu yoğun mücadele ve tempo yapma isteği içerisinde fiziksel olarak zorlandıkları açıktır. Nitekim ikinci yarının başında Engin’e kramp girmeye başladı. İki oyuncunun (Sabri-Engin) henüz maçın başında itirazdan sarı kart görmeleri de takım dayanışmasındaki sorun olarak algılanıp önlemleri düşünülmeli...