Günümüzde yaşananlar karşısında “İnsan Hakları Evrensel Bildirgesi” bir masal görüntüsü veriyor.

30 maddeden oluşan Bildirge’ye göre:

“Başlangıç

• İnsanlık ailesinin bütün üyelerinin doğal yapısındaki onuru ile eşit ve devredilemez haklarını tanımanın dünyada özgürlük, adalet ve barışın temeli olduğunu;

• İnsan haklarını göz ardı etmenin ve hor görmenin, insanlığın vicdanında infial uyandıran barbarca eylemlere yol açtığını ve insanların korku ve yoksulluktan kurtulması, konuşma ve inanma özgürlüğüne sahip olacağı bir dünyanın ortaya çıkmasının sıradan insanların en yüksek özlemi olarak ilan edilmiş bulunduğunu; insanın zorbalık ve baskıya karşı son çare olarak başkaldırmak zorunda kalmaması için, insan haklarının hukukun egemenliğiyle korunmasının önemli olduğunu;

• Uluslar arasında dostça ilişkiler geliştirmenin önemli olduğunu,

• Birleşmiş Milletler halklarının, Birleşmiş Milletler Kuruluş Belgesi’nde, temel insan haklarına, kişinin onuruna ve değerine, erkekler ile kadınların hak eşitliğine olan inançlarını teyit ettiklerini ve daha geniş özgürlük içinde toplumsal gelişme ve daha iyi bir yaşam düzeyini sağlamaya kararlı olduklarını,

• Üye devletlerin, Birleşmiş Milletler’le işbirliği içinde, insan haklarının ve temel özgürlüklerin evrensel olarak saygı görmesi ve gözetilmesini sağlamayı taahhüt ettiklerini;

• Bu hak ve özgürlüklerde ortak bir anlayışa sahip olmanın, bu taahhüdün tam olarak gerçekleşmesi için büyük önem taşıdığını göz önüne alarak

Genel Kurul, bütün halklar ve uluslar için bir ortak başarı ölçüsü olarak bu İnsan Hakları Evrensel Bildirgesi’ni ilan eder. Öyle ki:

Her birey ve toplumun her organı bu bildirgeyi daima göz önünde bulundurarak, bu hak ve özgürlüklere saygının yerleşmesini amaçlayan eğitim ve öğretim yoluyla ve hem üye devletlerin halklarında hem de egemenlikleri altındaki halklarda bu hak ve özgürlüklerin evrensel ve etkin olarak tanınmasını ve gözetilmesini amaçlayan ulusal ve uluslararası tedrici önlemler alarak çaba göstersinler. (Kaynak: İnsan Hakları Derneği)”

Günümüzde yaşananlara ve Birleşmiş Milletler’ce yapılan araştırmalara göre:

“Kadınlara karşı şiddet dünyada en yaygın, ancak en az cezalandırılan suçtur.

Tahminlerde 200 milyon arasında kadın demografik olarak ‘kayıp’ (yok) görünmektedir.

Fuhşa zorlanan ya da bunun için satılan kadınların sayısı yılda 700 bin ile 4 milyon arasındadır. Cinsel kölelik düzeninden elde edilen kazançlar yılda tahminen on iki milyar dolardır.

Küresel olarak, on beş ile kırk beş yaş arası kadınlar, kanser, sıtma, trafik kazaları ve savaşlardan daha ziyade, erkek şiddetinin sonucu hayatını kaybetmekte veya sakatlanmaktadır.

En az üç kadından biri dövülmüş, cinsel ilişkiye zorlanmış ya da hayatı boyunca başka türlü suiistimal edilmiştir (tecavüz, kötü davranış).”

Yazımızın noktasını 16 Ağustos 2011 günlü Cumhuriyet’in başlığında yer alan Seyfettin Mete’nin haberine bırakıyoruz.

“Küçük yaştaki kızlar seçilmeleri için sıraya diziliyor, tanımadıkları kişilerle para karşılığı evlendiriliyor

(…) İç Anadolu kentlerinde evlenemeyen veya dul kalan erkekler, Doğu ve Güneydoğu \tAnadolu Bölgesi’nden çocuk yaştaki \t\t\tkız çocuklarını eş olarak ‘satın alıyor’. Kız çocukları, 1000 ile 5 bin lira arasında ‘satılıyor’. \t\t\tBu yolla binlerce kız çocuğu evlendiriliyor. (…)”