Acil İnfaz Grubu gençlerin peşinde

Bir Dilim Ekmek Kadar Özgürlük Özgürlükler Oteli yüksek duvarlar arkasında adada Big Chief’e, yönetimini dilediğin gibi eleştirip hatta küfredebileceğin yegâne sığınaktı.

İzlediğim ama ne anlama geldiğini anlayamadığım sokak eylemi hakkında geniş bilgiyi ancak otelde öğrenebilirdim.

Öyle de oldu. Burada herkes birbirine dost.

Büyük ekranda o gün izlediğim büyük nümayiş ve kalabalığa Chief yönetiminin gazlı, sıkılan sularla haşin müdahalesi gösteriliyordu. Olayları anlatan spiker; “Böyle halka böyle tıraş” diyordu arada sırada. Yanımda oturan adam: “Şimdi boku yedik!” dedi.

Anlamadığım bu çıkışın anlamını açıkladı. “Dinle bak sokaktan yükselen seslere, kulak ver” dedi. Evet, sokaktan bu kez sevgi sesleri yükseliyordu. Yanımdaki dostuma “Ne oldu ada Ulusal Futbol Takımı yıllardır beklenip de alamadığı galibiyetle biten bir maç mı aldı” diye sordum.

“Yok be” dedi.

Adam daha önceki özgürlüğü ve nedenini anlatıyordu. Kısa kesti. “Şu hale bak savunduğumuz birkaç çam ağacına karşı bir nefeslik özgürlük istemimiz yok oluyor” dedi.

Söylediklerini biraz daha açıkladı: “Çam ağaçları kentin bu kısmının süsü. Ağızları adeta fermuarla kapatılmış insanların artık rahat konuşmak, ağızlarından da nefes alabilme olanağına kavuşmak için nihayet sokaklara döküldüler işte.”

Belki daha bilgi verecekti ama birden ekran karardı. Sonra aydınlandı ve...

Big Chief badem bıyıkları, uzun mu uzun boyu ile gülmeyen yüzüyle ekranda göründü. Ve konuştu: “Sevgili Adalılar, Kardeşlerim” diye başladı:

“Bugünden itibaren bedava alacağınız ekmeğinizi iki dilime çıkarıyorum. Afiyetle yiyin” dedi.

Yanımdaki adam işte bu vaadi dinleyince; bu defa “Şimdi boku yedik” diye bağırdı ve ben de o sırada sokaktaki sevinçli bağırışların nedenini anladım.

Dostum, “Artık ne bir anlık nefes ne de özgürlük isteyen olur” dedi.

Bir dilim bedava ekmeğe çam ağaçları da özgürlük istekleri de gaz kokusu arasında yitip gitmişti. Oteldekilerin ortak kanısı, gençlik durmayacaktı. O gün yeni bir olay olmadı ama.... O günün gecesi sabahın erken saatlerinde bazı kapılar çalındı.
 
Acil İnfaz Grubu’nun adamları 20 yaşlarında hangi evde bir genç varsa, alıp götürdüler.

Böylece yüzlerce genç evinden alındı ve eylem günü alıp götürülenlerle beraber Acil Mahkeme’ye çıkarıldılar. Acil Mahkeme acil bir karar vererek sayısını öğrenemediğim sayıda genci Cefa ve Eza Evleri’ne tıktıklarını öğrendim.

Suç Gazeteme faksladığım yazıda geçen günkü olayları anlattığım gibi acil muhakemedeki sorgulamadan da geniş bilgi veriyordum.

“Soru: Nedir yapmak istediğin?”

Yanıt: “Masum, dünyanın her ülkesinde varlığı normal bir istek. Bir nefes özgürlük!”

Acil sorgu: “Ama adanın her yerde gözü kulağı olan raporları yetkililerin öyle söylemiyor.”

“Acaba ne diyorlar öğrenebilir miyim?”

“Tabii! (raporları karıştırdı) Bak burada masum dediğim bir nefes özgürlük hareketinin asıl amacının saçını sizler uğruna süpürge eden Big Chiefimizin bir gecelik rahatını bozmaya hatta yerine badem bıyığı, uzun boyu bosu olmayan adını öğrenemedikleri birini getirmek istediğiniz yazılı”.

“Haddimize mi düşmüş efendim. Tövbe tövbe! Big Chief’in yerine birini getirmek mi?!” “Öyledir öyle, sen on yıl içeride yat da aklın başına gelsin. Götürün bunu. Resimlerini de gazetelerin basmasını engelleyin. Yüzü misal olur başkalarına. Bu sümsükler yüzünden yerimizden koltuğumuzdan olmayalım bir de.”

Ertesi günü yazılar müdürü Uktu’dan bir mesaj aldım: “Her şey tamam da eylemcilere müdahale eden Helal Acil Müdahale Grubu bu kadar gazı nasıl üretiyorlar? Bunu anlatmayı unuttun galiba” diyordu.

Haklıydı.

Hemen bir notla istediği ve yazının münasip bir yerine koymasını rica ettiğim şu notu gönderdim:
Ada yönetimi Helal Müdahale Grubu’nun devamlı gaz üretebilmeleri için dünyanın ancak bir ucunda bir ülkede yetiştirilen, insanlarda sürekli büyük ağır kokulu gaz üreten bir bitkiyi ithal edip yediriyorlar. Bu bitkiyi sürekli yiyen grup elemanları, istenildiği zaman ve yerde devamlı gaz çıkararak kalabalığı ağır kokuyla serseme çeviriyorlar.

İzleyebildiğim Eskiye Özlemin Son Nümayişi

Oteldeki dostum, “Bugün sana öyle bir nümayiş izleteceğim ki, gazetene gönderdiğin yazıların en anlamlısı ve önemlisi olacak” dedi.

Otelden çıktık ve kenti yukarıdan gören bir tepeye tırmandık. Dostum, biraz beklememi söyledi. Ve sonra, çok muntazam, ikişerli gruplar halinde yürüyen bir insan kuyruğu birden ortaya çıktı. Sessiz, hiçbir slogan atmadan yürüyorlardı. Gruptaki kadınların ellerinde kiliselerde gördüğüm uzun mumlar vardı. Bembeyaz uzun ve bol giysiler giymişlerdi.

Yavaş adımlarla yürüyordu insanlar. “Nereye yürüyorlar” diye sordum dostuma. “Yılda iki kez olsun Chief’in ziyaretlere açık tuttuğu insanların unutamadıkları bir önceki ada yöneticisinin kabrine” dedi. “Ya ellerindeki mumlar?” “Kabre vardıklarında alacakaranlık başlıyor... Kabre ve çevresine Chief elektrik verilmesini yasakladığı için bu mumlar kabir çevresine dikiliyor ve mumların fitilini yakıyorlar.”

“Anlamadığım şey şu” dedim dostuma, “Bir önceki yöneticiye insanların gösterdiği sevgiyi Big Chief neden, mesela elektrik verdirmeyerek engellemeye çalışıyor?”

“Zira” diyerek açıkladı:

“Bir önceki yönetici bugünkünün nefret ettiği diğer çağdaş ülkelerdeki yaşamı bütün öğeleriyle adaya getirmiş, insanların insan gibi yaşamalarını sağlayan bir düzen kurmuştu.”

“Eee ne var bunda sakınılacak?”

“Var” dedi dostum, “Kıskançlıktan” ve sonra hayretle, şaşkınlıkla izlediğim şu kısa açıklamayı yaptı: “Zira bugünkü yönetici, eski yöneticiyi, insanların bu kadar yıl sonra bile unutmamasını ve insanların insan gibi yaşamalarını sağlayacak bir düzen ve başka ülkelerdeki hasretini çektiğimiz çağdaşlığa özen gösterilmesini bir türlü unutamıyor. Bugünkü kıskanıyor eski yöneticiyi” dedi.

Big Chief badem bıyıkları, uzun mu uzun boyu ile gülmeyen yüzüyle ekranda göründü. Ve konuştu: “Sevgili Adalılar.Kardeşlerim” diye başladı: “Bugünden itibaren bedava alacağınız ekmeğinizi iki dilime çıkarıyorum. Afiyetle yiyin” dedi. Yanımdaki adam işte bu vaadi dinleyince; bu defa “Şimdi boku yedik” diye bağırdı ve ben de o sırada sokaktaki sevinçli bağırışların nedenini anladım. Dostum, “Artık ne bir anlık nefes ne de özgürlük isteyen olur” dedi. Ama gençler durmayacaktı...

Ve birden...

Biz söyleşirken farkına varamadığımız olaylar başladı... Nereden geldikleri anlaşılmayan, su sıkan, arkalarını dönüp ağır kokulu gazlar salan gruplar bembeyaz giysili kadınlara saldırdılar. Erkekleri de uzun lastik coplarıyla dövmeye başladılar. Yerde sürünenlerin ah sesleri meydanı bir anda adeta  savaş alanına dönüştürmüştü.

Bu sırada kalabalık büyük projektörlerle aydınlandı. Öyle kuvvetliydi ki ışık kimse kafasını önündenkaldırıp etrafına bakamıyordu ve...

... Birden hoparlörden “dikkat” diye bir komut duyuldu. Zaten sessizdi meydan bir kat daha  sessizleşti. Big Chief’in o tehditkâr korku veren sesi duyuldu: “Ah benim sevgili kardeşlerim ah! Şu  manzarayı içim parçalanarak izliyorum. Ben size eskiyi her alanda anımsatan bu kabre, yönetimin  izin verdiği günler dışında gitmemenizi öğütlememiş miydim? Neden bu öğüdümü dinlemediniz ah benim sevgili kardeşlerim” dedi.

Birden iri yarı, hoparlörsüz, sesi her tarafta duyulan bir adamı muhafızlar omuzlarına kaldırdılar ve o,
insanlara yine söylediklerini yinelemelerini emreden bir sesle dedi ki: “Yaşasın ey büyük şanlı Chiefimiz!” Kalabalık yinelemedi bu sözü. Ama bu kez kalabalık, sıska ama gür sesli bir adamı omuzlarına aldı. O da şöyle bağırdı:

“Yaşama ey büyük eli kanlı Chiefimiz!”

Daha çok kadınlar, tabii gene erkekler sıska adamın söylediğini yinelediler. Muhafızlar bu sefer daha hiddet ve şiddetle kalabalığa saldırdılar. O gece oteldeki odamda küçük kırık dökük masaya oturdum ve ertesi sabah gazeteye gönderdiğim yazıyı yazdım.

Yarın: Big Chief ‘diktamen’e dönüştü