'Ailemizi parçaladılar'

Katliamda babaları, şair Uğur Kaynar’ı yitirdiklerinde Ezgican Kaynar 5, Elif Kaynar 12 yaşındaymış. O günden sonra hayatları hiç eskisi gibi olmamış. İki kız kardeş, babalarını yitirmelerinin ardından yaşanan zor günleri kendilerine hissettirmemek için büyük fedakârlıklar sunan anneleri öğretmen Serap Kaynar’ı da 2007 yılında kanser nedeniyle kaybetmiş. Elif Kaynar ve Ezgican Kaynar kardeşler 2 Temmuz 1993 ve sonrasına ilişkin sorularımızı yanıtladı.

- Katliamın olduğu döneme dair hatırladıklarınız nelerdir?

(Elif Kaynar) Babamın Sivas’a gidişini unutumam, o son günümüzü, hepimizi teker teker öpmüş, öylece gitmişti… Aslında gidip gitmemek arasında kalmıştı, çünkü tatil arifesindeydik ve annem de bu curcunanın ortasında tek başına kalmak istemiyordu. Ama nasıl olduysa her sevgili gibi birbirlerini ikna ettiler ve babam gitti. Biri 5, biri 12 yaşında kızlarını ve 36 yaşında gencecik karısını bir daha göremeyeceğini bilmeden, 37 yaşında genç bir adam olarak küçücük 2 odalı 1 kedili evimizin kapısından çıkıp elinde deri çantası, yürüyüp gitti…

O güne gelirsek... Dışarıdaydık. Eve döndüğümüzde, annem çalan telefona son anda yetişti. Bütün gün olayla ilgili telefon etmişler ama, bize ulaşamamışlardı. Annemin gülücüğü birden söndü. Biz kapıda iki çocuk el ele duruyorduk, bir telefonla hayatımızın altüst olacağını hiç beklemeden, ama ürkmüş…

(Ezgican Kaynar)  O zamanlar daha beş yaşındaydım. Olayları tam algılayamıyordum ama bir şeylerin ters gittiğini anlamıştım. Katliamdan sonraki günlerde babamın fotoğraflarını televizyonda görmüştüm ve bu duruma çok şaşırmıştım. Bana sanki ait olmadığı bir yere gitmiş ve orada kısılıp kalmış gibi gelmişti. Benden çok uzaklara gittiğini ve onu bir daha göremeyeceğimi anlamıştım.

- Nasıl bir çocukluk geçirdiniz. O günden önceki çocukluğunuz ile sonrasındaki değişimi anlatabilir misiniz?

(Elif Kaynar) Çok genç yaşta anne baba olmuş bir çiftin ilk çocuğuydum, yani bir anlamda birlikte büyüdük diyebilirim. Bu durum hem eğlenceli hem de zordu hepimiz için. Bolca taşınmalar, 80 döneminin çalkantısında birbirinden ayrı kalmalar, okul değiştirmeler, ama bunların yanında misafiri hiç eksik olmayan bol kitaplı müzikli, hem her çocuğun sahip olduğu bir aile hem de değil… Babam öldükten sonra anneannemin yanına taşındı. Arkadaşlarım, çocukluğum o 2 odalı evde kaldı. Yani olaydan sonraki tek değişim çocukluğumun ölümüdür.

- Babanızla ilgili aklınızda kalan anılarınız nelerdir?

(Elif Kaynar) Diğer babalardan farklıydı babam, benim çocuk gözümle gözlediğim arkadaşlarımın babalarından. Kravatsız gömleğiyle tütün kokan sakalıyla, yeşil daktilosunun başında hep dalgın hep meşgul… Tıkır tıkır sesiyle makinenin bazen uyuyakalır, bazen de uyanırdım güne. Sessiz sakin, gözleri benimki gibi, benimkiler gibi mi bakardı bilemiyorum, artık hatırlayamıyorum. Benimki gibi uzun kemikli bir yüz, benim gibi güler benim gibi ağlar mıydı bilemiyorum, çünkü çok uzun zaman önce çekip aldılar çocukluğumdan, benden, ailemden.

(Ezgican Kaynar)  Aklımda kalan küçük küçük imgeler var sadece. Annemin, babamın ölüm haberini verdiği anı dahi hatırlamıyorum. Çok sarsılmış ve çok ağlamışım. Sanırım o kadar çok acı çekmişim ki, sonunda her şeyi bilincimin derinliklerine atmışım.

- Katliam nedeniyle hep hayatınızda bir şeyler eksik kaldı. Eğer o gün bu katliam gerçekleşmeseydi, sizce hayatınız nasıl olurdu?

(Ezgican Kaynar) Böyle bir şeyi düşünmek bile çok garip geliyor bana. Bu olay bizim hayatımız için bir dönüm noktasıydı. Her şey bizim isteğimiz dışında kökten değişti ve farklı bir yöne ilerledi. Böyle bir katliam gerçekleşmeseydi ben dahi şu andaki ben olmazdım. Ailemizi öyle parçaladılar ki dördümüzün birlikte oturup sohbet ettiğini hayal etmek bile çok zor. Ama en azından şundan eminim ki babam ölmeseydi annem de şu anda hala yaşıyor olurdu. Bu katiller benim elimden sadece babamı değil annemi, ailemi de aldılar.