Geçmiş ve gelecek masallar

Masallar, düş kurmak, umutlanmak, heyecanlanmak ve korkularımızı yenmek için anlatılagelmiştir hep. Yalnız çocukları uyutmak için değil; saf, eğitimsiz, bilgisiz yetişkinleri uyutmak için de çok masal uydurulur. Usta politikacıların en etkili silahı, çocukların bile kanmayacağını sandığımız masalları inandırıcı bir dille çoğunluğa yutturabilme becerisi değil midir ?

İtalyan sinemasının yaramaz çocuğu Matteo Garrone, bu kez mafya gerçeğini bir kenara bırakıp, eski Sicilya masallarını anlatmayı yeğlemiş. Ortaçağ hikayelerinden yola çıkan “Masalların Masalı” alegorilerle dolu bir derleme. Akıcı, başarılı bir mizansen eşliğinde, insanoğlunun bitmeyen gençlik nostaljisini, iktidar tutkusunu, hastalıklı kırallarla caresiz prens ve prenseslerin trajik gülünçlüğünü, halkların ezilmişliğini, deve kadar büyük pireler ve korkunç devlerle dolu bir masal dünyası içinde, alaycı bir dille işliyor. Yakalamayı başardığı hafif gerilim, izleyiciyi bırakın uyutmayı, uyarıyor; günümüz dünyasına farklı bir gözle bakmaya iteliyor...

Ah şu İngilizce!

Selma Hayek ve Vincent Cassel gibi ünlüleri Cannes’a taşıyan Matteo Garrone’nin en büyük hatası, herkesi İngilizce konuşturması! Masalların kültürel köklerinin, dolayısıyla da anlatıldığı dilin çok önemli olduğunu gözardı etmiş olması… Günün ikinci Altın Palmiye adayı Hirokazu Kore-Eda, üvey kız kardeşlerini aralarına alan üç genç kadının sıradan günlük yaşamlarını sevecen bir yaklaşımla, şiirsel bir dille anlatırken Japonca dışında bir dil kullansaydı, ne kadar tatsız bir film izlemiş olurduk, diye düşünmemek elde değil.

Bu eleştiriyi, görsel açıdan yine başarılı bir mizansen ustalığı sergileyen George Miller’in yarışma dışı sunulan yeni Mad Max’ına yöneltmek mümkün değil. Geleceğin kan ve barut kokan, şiddeti yücelten korkunç masallarını İngilizce dinleyeceğimizden kimsenin kuşkusu yok...