Gavur icadıdır top oynamak. Ona ayakla vurmak olmaz! Bu söylemler içinde küçük bir çocuk olarak büyüdük. Bilinçsiz iki taşın caddelerdeki sahalarında oynadık kırmızı, lastik küçük küreyle. Para ve ayakkabı yok almaya, top yok, alan yok ve adeta suç gibiydi futbol oynamak. Hayali küçük Ali’nin radyodan dinlediğimiz “Karagöz-Hacivat”ı gibiydi aklımızda kalan yanı. Çünkü izleme şansımız olmayan bu oyunu radyodan dinler, sonra da gazete satan dükkanların vitrinlerinden takip ederdik. Futbol uğruna dayak yemeyen veya dışlanan çocuk çok azdı! Okulda, işte ve ailede yasak olan futbol toplumca da itici bir sorun gibiydi. Aklımızda kalan Berlin’de “Panter Turgay’lı 2-1 galibiyetimiz” ve “Ver Lefter’e yazsın deftere!” tekerlemesiydi.

1956’ya kadar dünyada Macaristan futbol ekolünün çok önündeydi. Dönüşüm ve yıkımlarını biz gerçekleştirdik tarihi İnönü Stadı’nda 3-1 mağlup ederek, Puskas, Kocsis, Hiduguti, Czibor yıldızlarının kadrosu Lefter iki ve Metin Oktay’ın golleri ile 3-1 yenilince tüm dünya şaşırmıştı. 1981’de TFF görevimde hâlâ bunu konuşmamızın etkisini kıracak yeni bir nesil yetiştirme yürekliliğini gösterip başarılı olmamız şarttı. Bunu ispat ettim. Uzun ve şartlı eğitim verdim, başarılı sonuçlar aldık. Alkışlanacak sanmıştım! Tek bir formanın tribüne atılmasının hesabının sorulduğu ve çekirdek parasına teknik adamlık yıllarımızdı. Bugünleri aşarken geldiğimiz profesyonel takımlarda bir elin 5 parmağı kadar yıldız futbolcumuz vardı. Aşmak için üç büyüklerin hegemonyasına son vermek ve yurt dışı başarılar sağlardı! 

İlkler ve getirileri 

Siz hiç sporcunuza “Türkiye’nin en iyi kalecisi olacaksın ve  Avrupa’da oynayacaksın” veya “Avrupa gol kralı olacaksın” diye futbolcu yetiştiren, bunları gerçekleştiren kişi oldunuz mu? Ben bunları yaşarken çok sevinç gözyaşı döken, kendi dışımda bir kaç değerli teknik adam bilirim. Bu ilkler ve getirisi, başarıya doğru çıkış özgüveniyle rekabeti sağlarken karşımıza endüstriyel futbol yanılışını para, çıkar olarak düşünen; şimdi de lanet virüs futbol sevgimize, takibine darbe vurur oldu! En önemli iki gerçek para ve tribün taraftarı yok artık! Oynayan ve TV’de izleyen heyecanını kaybetti, mutsuz! Bu, dünya futbolunu da etkiledi. Büyük ve dev hocalar bir gerçeği  öğreniyorlar! İmkân ve taraftar olunca özellikle büyük paralarla özdeşleşen iyi; ama şimdi futbol kimseyi kesmiyor artık eskisi kadar! İlgi ve başarı inanç, motivasyon, insanla oluyor. Biz futbolu sadece top ile oynamak sanıyorduk. Ana nedenimiz kendimizi kanıtlamaktı! Oysa gelişim ve kazanmak için şartların oluşumu gerekliydi. Bunun da sadece top olmadığını yüzyılımız bize öğretiyor. Artık yeni krallar, imparatorlar belki anlamışlardır kimin ne olduğunu! Doğru düşünmek yasak değil top olsa da! Tribün yoksa paran olmaz ve ikisi de yoksa batarsın top dahi seni kurtaramaz! Bunu aşarız umarım!