İlkyarısı emanet bir anlayışla rica üzerine Ersun Yanal’a teslim edilen Fenerbahçe, oyunu kilitlemeye çalıştı. Tempoyu düşük tutarak 2. maça avantaj taşımak istedi. 4-2-3-1 dizilişiyle oynadı. Trabzonspor ise 2. yarının başında bu kilidi Sörloth’la çözdü. Özellikle defansın ortasındaki ikili ve Jailson, bu sezon F.Bahçe’yi ve Ersun Yanal’ı yaktı. Trabzonspor, 2. golü Novak’la bulunca rahatladı ve kupa maçı oynadığını unuttu. Çünkü yenilecek gol, gelecek için sıkıntı verebilirdi.

F.Bahçe, kaybedeceği bir şeyi olmadığından tüm gücüyle rakip kaleye yüklendi. Ve 76. dakikada Isla’nın müthiş şutunu Da Costa, çizgi önünden çıkardı. 82. dakikada Vedat Muriç’in golüyle de turu sıkıntıya sokarak İstanbul’a taşıdı. 

Bu dakikadan sonra futbolcular, kendi bildikleri gibi oynayarak ayaklarındaki prangalardan kurtuldu. Ortaya çıkan gerçek, aşırı taktiksel baskının oyuna etki ettiğiydi. Trabzonspor ve F.Bahçe, geri kalan süreçte daha geniş alanda biraz da kişisel becerileriyle oynayarak 90 dakikayı tamamladı.

Bu maçta aklımızda kalan, yolların ayrıldığı halde Ersun Yanal’la karşılaşmayı sürdüren anlayışın ülkemiz için tuhaf olmasıydı. İki takım, rövanşta ne yapar bilinmez ama ortaya çıkan realite, Trabzonspor’un ligde ve kupada iddialı olmasıdır.