Sadece iki takımın ezeli rekabeti değil sahadaki. Aynı zamanda iki teknik direktörün de hesaplaşması bir anlamda. Zira her ne kadar başka takımla olsa da Abdullah Avcı’nın bir şampiyonluk kaybetmişliği var Fatih Terim’e. Hem de ne maçla… İşte bu yüzden bir taraf mağlup olacaksa eğer diğer taraf mağrur olacak. Seyircisi önünde beklenen “büyük çıkışını” başlatmak isteyen Beşiktaş, oyuna son derece hızlı başlıyor. Öyle bir tempo ki bu, G.Saray, bu baskı boyunca topla ilgili sadece tek bir aksiyonda bulunabiliyor: Topu kaybetmek. Kaybettiği her topta da kendini biraz daha kaybediyor. Özellikle ilk 10 dakikada yoğunlaşan bu baskı süresince Beşiktaş’ın golü bulmaması bir mucize… Adına da Muslera deniyor!
Sonra yavaş yavaş top kaybetme zaafı Beşiktaş’a, topla barışma sırası da G.Saray’a geçiyor. G.Saray iyi futbol oynuyor denebilir mi? Hayır, ama Beşiktaş’ın oyundan düşmesini iyi değerlendiriyor. İki tarafın da oyun hızını kendi lehine kontrol etmeye çalıştığı ilk yarıda iki tarafın da atakları var. En dikkat çekenler ise Umut’un eline geçen net fırsatlar. Ancak hemen hepsi Muslera’ya takılıyor. Beşiktaş, ikinci yarıya da ilk yarıdaki tarifeyle başlıyor. Yıpratan yoğun bir baskı. Ancak bu kez daha kontrollü ve G.Saray’ın kendine gelmesine fırsat vermeden amacına ulaşıyor. 69. dakikada Caner’in sol kanattan taşıdığı top ceza sahasında Umut’a ulaşıyor ve genç oyuncu, Marcao’ya rağmen kafa vuruşuyla Beşiktaş’ın golünü imzalıyor. G.Saray’ın gole reaksiyonu, baskıyı ve hızını artırma çabası oluyor. Özellikle son dakikalarda yürek hoplatan tüm tehlikelere rağmen bunların ucuna bir gol eklemeyi iki taraf da başaramıyor. İki ezeli Türk takımının derbisinde bir Uruguay, bir Japon, iki Brezilya, bir Kongo, bir Garon, üç Fransız, iki Hollandalı, bir Rumen, bir Cezayirli, bir Kanadalı, bir Mısırlı, bir Portekizli, bir Şilili, bir Hırvat, iki Alman, bir Sırp, bir Fildişi Sahilli, beş Türk futbol oynuyor. Türk futbol tarihinin iki önemli hocasından biri mağlup, diğeri mağrur oluyor…