Son zamanlarda ulusal takımın maçlarını ne kadar izlemekten kaçınsamda yine yapamıyorum. Ya gidiyorum statta izliyorum veya televizyon başında. Şu iki maçta herkes gibi ben de kahroldum. İnsan hiç olmazsa birini kazanır. Yenildiğimiz takımlara bakın. İkisi de bizden üstün değil. Şu Macaristan’dan, Romanya’dan kaç futbolcuyu kolundan tutup G.Saray’a, F.Bahçe’ye ya da bir başka büyüğe getirirsiniz? Ama sen çok kötü olursan o zaman şimdiki tablonun ortaya çıkması elbette kaçınılmaz olur. Ulusal formayı emanet ettiğimiz isimlere bakıyorum, sahadaki mücadelelerini izliyorum, birine değil, hepsine “Yuh” dememek için kendimi zor tutuyorum. Ama sonunda patlıyor ve “Yuh olsun” diyorum. Bir takım sahaya çıktığında bu kadar ezilmemeli. Ne yazık ki ezildik. Sanki on birimiz acemiler mangası. Volkan’dan en uçtaki Mevlüt’e hiçbirini tanıyamıyorum. İki pas dahi yapamıyoruz. Ayağına topu alan rakibe veriyor. Peki sonra? Sonra da topu çalan adam ne yapacak diye onu izliyoruz. Peşinden koşmak, topu kapmak gibi bir teşebbüsümüz yok.

Volkan kötü, savunmamız yol geçen hanı. Rakip oyuncu en geriden geliyor, ayağını topa uzatıyor, golünü atıyor; gerisin geriye dönerken bizim yıldızlarımız kendi yarı alanımıza henüz geçiyor. Bu kadarı da pes değil mi? İnsanda biraz utanma, sıkılma olur. Yüzlerinin kızardığını görsem sinirim biraz olsun geçecek, onu da göremiyorum. Öylesine rahatlar ki. Sanki hazırlık maçına çıkmışlar. Şu ani sakatlıklara da hiç aklım ermedi. Ne oldu çok mu yükleme yapıldı. Yoksa profesyonelce bir kaçış mıydı? Ben formayı giymeyenleri, kaçışa değil de doymuşluğa, yorgunluğa bağlıyorum. Kaçış kötü bir sözcük. Öyle de olsa inanmak istemem.

Düşünün; 75 milyonluk ülkede ikinci bir Gökhan Gönül bulamıyoruz. Çok büyük ayıp. Durum sadece sağ bekle sınırlı değil, doğru dürüst golcümüz de yok. Bir maç Mevlüt, bir maç Burak, bir maç Umut, bir maç falanca. Takım kurulmuş üç kulübün üzerine. Bir de buna ilave olarak Almanya’dan gelen gençlerimiz var. Bu gençler nasıl gençlerse öyle? Hiçbiri Türk ulusal takımında oynayacak yetenekte değil, ısrara ve boşa kürek çekmeye hiç gerek sanırım yok. Anadolumuz arşınlansın ne kadar genç yetenek ortaya çıkacak göreceksiniz. Tunay’lar, Sercan’lar, Mehmet’ler o kadar çok ki buralarda. Yeter ki gidip görmek, izlemek için karar verilsin. Ulusal takıma çağrılan gurbetçilerimizin oynadıkları kulüplere bakıyorum. Hepsi de düşme potasında. Sercan Sararer’in oynadığı Grether Fruth 18, Werder Bremen’de oynayan Mehmet Ekici’nin takımı 12, Stuttgart’ta oynayan Tunay Torun’un takımı 15. sırada. Hiç şaşırmadım.

Bizim ligimize dönelim; Orduspor 2, Kasımpaşa 3. sıradalar (sadece bu bir örnekleme) ama ulusal takımda olan bir futbolcuları dahi yok. Oynadığımız 4 maçta üç yenilgi aldık. 2014 Brezilya düşü sona erdi. Bu ulusal takım bana göre son yılların en kötü takımı. Hiddink’in ne suçu vardı? Hollandalı’nın karnesi yanlış hatırlamıyorsam Avcı’dan çok daha iyiydi. Şimdi bir mucize bekliyoruz. Olur mu? Bu soruyu sorarken gülüyorum ama Avcı hâlâ o mucizenin olacağına inanıyor. Başka inanan ya da inananlar var mıdır acaba?