Cinsel istismar mağduru kardeşler kavuştu... Ailelerini yıllarca inandıramadılar

11 yaşındaki E. S. ile 2 yıl önce evlenen ablası 19 yaşındaki E. B., yıllardır İstanbul Üsküdar’da babaannesi ve dedesiyle birlikte yaşıyordu. Babaları 15 yıldır cezaevindeydi. Yabancı uyruklu anneleri ise Türkiye’de kaçak olarak yaşıyordu. Aile sıcaklığını yaşayamayan abla-kardeş, yıllar içinde kimseye söyleyemedikleri bir kâbusla karşı karşıya kaldı. İddiaya göre önce, evlenene kadar abla E. B., sonrasında ise küçük E., aynı apartmanda yaşayan, ağabey olarak gördükleri amca çocukları E. S. tarafından uzun süre cinsel istismara uğradı. E., babaannesi ve dedesine içini döktü ancak bir türlü inandıramadı. Okuldaki rehberlik öğretmenine olayı anlatan E. S., karakolda da kuzeninden şikâyetçi oldu, ablasında kalmak istediğini söyledi. E. S. hakkında Anadolu Çocuk Mahkemesi tarafından acil koruma kararı çıktı ve küçük kız Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı’na bağlı bir yuvaya verildi. Suçlamaları reddeden E. S., adli kontrol talebiyle serbest bırakıldı.

Gazete Habertürk'ten Arzu Kaya'nın haberine göre Abla E. B., Anadolu Aile Mahkemesi’ne başvurdu. Mahkeme, küçük kızın velayetini 6 ay süreyle ablasına verdi. Ancak yuva görevlileri koruma kararı kaldırılmadan kızı teslim edemeyeceklerini, bakanlıkça evlerine gidilerek sosyal inceleme raporu (SİR) hazırlanması gerektiğini söyledi. Abla, çocuk mahkemesinden koruma kararının kaldırılmasını istedi. Rapor olmadığı için talep reddedildi. Ablanın “Devlet baba bana kardeşimi ver” çığlığını, HABERTÜRK 4 gün önce duyurdu. Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı, haber üzerine harekete geçti. Rapor çıkarılınca, abla kardeş kavuştu.

‘AKŞAMLARI AĞLARDIM, KİMSE GÖRMEZDİ’

Yurdun kapısından gülen gözler ve yüzlerle çıktı abla-kardeş. Bir daha hiç ayrılmayacakmışçasına da birbirlerine sarıldılar. Başından geçenleri dedesine anlatmasına rağmen inandıramadığını söyleyen E. S., “Bir derste cinsel istismarla ilgili konudan bahsedilince yaşadıklarımı öğretmenime anlattım. Ardından yurda yerleştirildim. Ama yurtta mutlu değildim. Akşamları ağlardım ama kimse görmezdi. Ben ablamın yanında kalmak istiyordum. Öğretmenime söylediğim için de kendimi güçlenmiş gibi hissettim. 22 gün sonra yurttan çıktım. Şimdi özgürmüşüm gibi hissediyorum. Büyüyünce de anaokulu öğretmeni olup çocuklara yardımcı olmak istiyorum” dedi.

Abla E. B. ise “Yurtta güvende olsa da ailenin verebileceği sıcak bir yuva yok. Neredeyse 1 ay bekledim. Kardeşimi aldığım için çok mutlu oldum” diye konuştu.

‘ÖRNEK KARAR’

E. B.’nin avukatı Cansın Yönet, “Bekleseydik önümüzde 2 aylık bir süreç olacaktı. Sesi duyulduktan sonra mahkeme kararı alındı. Umarım bu karar örnek olur. Dedesinden velayetini almak için ablanın hukuk mücadelesi devam edecek” dedi.