‘Dünya düzdür adaleti yoktur’

“2013 Ekimi Dünya’yı gezmek için açıldık denizlere. Hiç denizcilik deneyimi olmayan biz cahillerin hayali Antarktika. Ekonomimizi döndürmek de, yeni öğrenmeye başladığımız göçebeliğin öncelikli hedeflerinden. Gittiğimiz yerleri “mahalle”miz hissetmek en sevdiğimiz amaçlarımızdan...” Bu sözlerin sahibi Profesyonel dansçı Maral Ceranoğlu ve yamaç praşütü pilotu Uğur Yavaş. Hikâyeye en başından başlamak gerekirse; Ceranoğlu ve Yaşar, hiç akıllarında yokken 2010’da bir dost ziyareti için gittikleri Marmaris’te gördükleri ‘Blue Belle’ adlı tekneye hayran kalmış ve birkaç ay sonra tekneyi almaya karar vermişler. Sonra ver elini dünya turu. Toplam 7 yıldır su üzerinde yaşıyorlar ve bunun beş yılı Türkiye kara suları dışında geçmiş.

Hiç hesapta yokken...

Tüm bu macera dolu yolculuğa hiç hesapta yokken bir minik katılıyor: Dünya tatlısı Milo... İki kişilik çıktıkları yolculukta 3 kişi olan Ceranoğlu ve Yavaş’ın hayatları değişiyor ve tabii planları da. Milo her şeye alışır alışmasına da niye alışsın? sorusu onları Blue Belle’yi satışa çıkarmaya kadar götürmüş. Öyle ya, “Milo büyüyor yürümek ister, koşmak ister, toprağa dokunmak ister. Milo’nun ihtiyaçlarına göre yaşamak elzem olmuş. Şimdilerde bir karavan alan çift, daha büyük bir tekne alabilmek için de Blue Belle’i satışa çıkarmış. Önümüzdeki iki yıl karada, toprakta, ormanda, yollarına devam edecekler. Colombia en baştaki hedefleri, sonrasını da zaman gösterecek. Yolculuğa dört aylığına ara veren, şu anda İstanbul’da olan Ceranoğlu, Çıplak Ayaklar Kumpanyası’nda bugün başlayacak ve bu yaz boyunca devam edecek dans atölyesi gerçekleştirecek. Ceranoğlu ile yolculuğu, yeniliği, korkuyu, zorluğu, Milo’yu, parayı, dansı, özlemleri, planları, bebekten öncesini ve sonrasını konuştuk.

-Yolculuğun hikâyesinden başlayalım.

Uğur’la beraber bir şeyler yapma hayalimiz her seferinde sekteye uğruyordu. Işıl Kasapoğlu’nu (hocam) ziyaret etmek için gittiğimiz Martı Marina’da, Blue Belle (teknemiz) ile karşılaştık. Ayak üstü yaptığımız hayaller heyecanlara dönüştü. Fikrimiz bile olmayan bir alanda, tekne satın almaya karar verdiğimizde başımıza geleceklerden habersizdik. Her şey bir yıl içinde gelişti. Masrafların altından kalkamayınca evden tekneye taşındık. Biraz gezdik, öyle koy koy dolaşmayı pek sevmedik dünya Turuna çıkalım dedik. Deneyimli abiler “Başa gelmeden ögrenilmez” deyince. Tekneyi hazırladıktan sonra kendimizi attık deneyimin ortasına.

-Peki yenilikler... Mutlaka çok korktuğun anlar olmuştur ya zorluk.

Korktuğum oldu tabii, mesela bir kez tekne o kadar yan yatmıştı ki fırtınada, devrilecek sanmıştım, o anı unutmuyorum. Hemen akabinde tekne düzelince “teknenin sınırını da öğrendiğimiz iyi oldu” diye düşünmüştüm. 5 yıldır yolda yaşıyoruz, kortuğum bir çok an olmustur, ama açıkçası unutmuşum bile, başka aklıma gelmiyor. Zorluk açısından ise, yaşamaya calıştığımız göçebe hayatın zorlukları; tam olarak hiçbir topluluğun parçası olamama, sürekli yer değiştirmekten kaynaklı sürekli yeni taşındığın mahallene adapte olmaya çalışma halleri yorucu.

Daha mutlu, daha doğal

-En önemlisi doğum? Hiç bilmediğin bir ülke, dilini bilmediğin insanlar?

Doğumda, dilini az bildigim bir ülkede, nasıl bir prosedüre maruz kalacağımı bilmeden doğurmak, bizi oldukça germişti. Uruguay’da devlet hastanesinde yaptığım doğum iyi geçti. 36 saat süren normal doğumum boyunca tüm hastane calışanları beni rahat hissettirdi.

-Peki bebekten sonra?

Aslında hamileyken, “bebek” doğduğu şarta alışır diye düşünüyorduk. Üç kişilik ortak bir ortam kurarız diye düşünmüştük. Kalabalıklaşmak bizi heyecanlandırdı tabii. Ama Milo aramıza katılınca pek öngördüğümüz gibi gelişmedi olaylar. Milo her şeye alışır alışmasına da niye alışsın. Toprakta vakit geçirmesi gerekirken, teknenin içinde ona “hayır”, buna “hayır” demeye bizim gönlümüz el vermedi. Hem kendi, hem de onun rahatı için, koşullarımıza göre Milo’nun ihtiyaçlarını öncelikli yasşamak elzem oldu. Şimdilerde bir karavan aldık, daha büyük bir tekne alabilmek için de Blue Belle’i satışa çıkardık. Önümüzdeki iki yıl karada, toprakta, ormanda, yolumuza devam edeceğiz. Colombia en baştaki hedefimiz, sonrasını da zaman gösterecek, belki 4 kişi de oluruz önümüzdeki yıllarda kim bilir. Onun dışında çocuklu hayatın zor olduğunu, hele ki yolda, yabancı bir ülkede olamayacağını söyleyenlere katılmıyorum. Aksine, şehirdeki yerleşik yaşamıma kıyasla, daha kaliteli, daha doğal, mutlu geçiyor zamanlarımız. Milo’ya rağmen bir şey yapmaya çalışmıyoruz, Milo’lu her anın tadını çıkarabiliyoruz, o da bizim.

Ayda 500 dolar yetiyor

-İşin maddi kısmını nasıl hallediyorsunuz?

Yola çıktıktan sonra, gezginlikten göçebeliğe geçiş yaptık. Gezip, görülecek yerlerden ziyade, ekonomik sürdürülebilirliğimiz daha ön planda. Sokakta, restoranda Uğur müzik yapıyor. Aslında beraber sokakta çalışıyorduk, ben dans ediyordum, Uğur çaliyordu, Milo doğduktan sonra henüz bunu tekrar edemedik. Uğur restoranlarda müzik yapıyor, bir dergiye her ay ben maceramızla ilgili bir yazı yazıyorum. Ama henüz hayal ettigimiz noktaya gelemedik. İki yılda bir, şu an olduğu gibi, Türkiye’ye gelip çalışıyoruz, benim danstan kazancım çok az tabii ki ama Uğur yamaç paraşütü pilotluğu yaparak bize uzun bir süre yetecek parayı kazanabiliyor. Aylık harcamamız da, öyle geziyoruz diye, çok olduğu düşünülmesin, 500 dolar bize yetiyor. Umarım yıllar içerisinde, yolda geçinmenin de yollarını bulacağız. Karavan aldığımızdan beri gezici bir topluluk oluşturma fikri giderek şekillenmeye başladı.