Ölüm teknelerine ‘hayır’ diyenlerin mücadelesi: ‘Crossing no more’

 

Ahmet: Camii’nin bitişiğindeki karakolda toplantı yaptık. Dağılmamız için bizi ikna etmeye çalıştılar . Dediler ki, ‘Yarın Başbakan’la görüşeceksiniz. Sizi Ankara’ya götüreceğiz.’ Ankara’ya gitmemiz 3 gün sürdü. Bu sırada sayımız giderek arttı, 4000’e yakın kişi olduk. Gazze’den bile kalkıp gelen, evlerini bırakan, eşyalarını satan insanlar vardı. İnsan sayısı arttıkça alınan önlemler de arttı. Demir kapılar koydular, Camii’ye giriş çıkışı engellediler. Bizleri korkutmaya çalıştılar. Kapıya bir tane TOMA geldi. Sivil polisler aramıza karıştı. İçeride gerginlik yaratan bazı gruplar türemeye başladı. Türk aksanıyla Arapça konuşan, nereden geldiklerini sorduğumuzda kem küm eden ve uzaklaşan insanlar vardı. Bazı gruplar, siyasi hareketlerin parçaları olarak içeride kavgalar çıkarmaya başladı. Fakat biz ‘hepimiz kardeşiz’ deyip bunlardan uzak durmaya çalıştık. Kol kola girip duvara dayandık. Biz hep bunu dedik: ‘Bu insani bir durum, siyasi değil.’ Bir süre sonra kendimizi hapishanede gibi hissetmeye başladık. İçeri gelen yemek oradaki ihtiyacın yüzde 25’ini karşılamaya yetmiyordu. Açlık grevi yaptık, polis müdahale etmekle tehdit etti. Bir tek o gün yeterli yemek geldi. Hamile bir kadın, 8 aylık çocuğunu düşürdü. Kimse ona yardım etmedi. Aramızda geçekten hasta, ilaç ihtiyacı olanlar vardı. 

 

Usame:  Esenler Belediye Başkanı geldi, ben Türkçe bildiğim için söylenilenleri duydum. Sadece fotoğraf çektirmeye gelmiş, ‘Öyle bir geldik, bakalım neymiş’ dedi. Yaşananlara tamamen duyarsızdı.

 

 

Usame:  Ölüm teknelerini organize eden, mafya tipli insanlar aradılar, ‘sizi öldüreceğiz, çocuklarınızı kaçıracağız’ dediler. Tabii kişi başı binlerce dolardan yüzlerce insan biniyordu o teknelere. Sonra vazgeçtiler, ölmek istemediler. Bende ‘Crossing no more’ başlamadan hemen önce İzmir’deydim. Adamın tekiyle anlaşmıştım, tekneye binecektim. Sonra bu proje sayesinde vazgeçtim ve İstanbul’a geldim.

 

 

Kenana: 3 günün sonunda Ankara’ya gideceğimiz söylendi. Biz bir liste verdik, pasaportların fotoğrafları çekildi. Aramızda karar veren ve bu işin içinde başından beri olan 6 kişinin ismini verdik. Sonra ellerimize bilet tutuşturdular, ‘bu insanlar gidiyor’ dediler. Gidenler arasında ben ve Ahmet dışında çok aktif olmayan, bizim adımıza konuşamayacak insanların isimleri vardı. Çok şaşırdık. Toplamda Edirne’den Fadi ve 3 kişi, bizden de 4 kişi gitti. Ankara bir tür oyun gibiydi. Gittiğimizde ben, Ahmet ve Fadi’yi (asıl liderler) diğerlerinden ayırdılar. Diğerlerini Ahmet Davutoğlu’nun yanına aldılar. Sonrasında sıranın bize geleceğini sanıyorduk, ama bizleri Davutoğlu’yla görüştürmediler. Birkaç temsilciyle görüştük. Yaşanan büyük bir oyundu.

 

 

Kenana: ‘Söz veriyoruz, 3 güne bir şeyler yapacağız. Ama sizin de dağılmanız lazım, pazartesiye kadar dağılın yoksa müdahale edeceğiz’ dediler. Avrupa izin verince hepinize bedava uçak bileti alıp oraya göndereceğiz dediler. İnsanlara bunu söyledik ve bizi alkışladılar. Fakat dağılmamız gerektiğini söylemeye çekindik. Biz hükumetle çatışmak istemiyorduk ve bize söyleneni söyledik, fakat insanlar bu habere hiç sevinmedi. Bizi tehdit eden, saldırmaya çalışanlar oldu. Hükumetten para aldığımızı, kişisel anlaşmalar yaptığımızı, Avrupa vizesi aldığımızı düşünenler oldu. Kendini öldürmekle tehdit eden, kendini yakacağını söyleyen çaresiz insanlar gördük. Grupta bize karşı cephe alanlar arttı.  Bazı arkadaşlarımız dayak yedi.

 

Usame: Pazartesi gecesi bizi oradan kovmadan önce bize misafirhaneler ayarlanacağı söylendi. Listelere isimler, telefon numaraları, herkesin geri gönderileceği yerler yazıldı. Otobüsler geldi, insanları aldılar. Sonra onlara kamp falan olmadığını söyleyip, yolun ortasında durup, sokaklara bıraktılar. Otobüsler insanları alıp rastgele parklara, köşelere bıraktı. Tek amaçları topluluğu dağıtmaktı.