Sokak kedisi: Geldiler, çaldılar, el sallayıp gittiler

Godspeed You Black Emperor. İsmi uzun, parçaları uzun, ilginç, farklı bir grup, Kanadalı Art Rock grubu, bu müzik çok az rastlanan bir tür olduğu için demek ki gidilecek. Gidildi, ilginç bir deneyim oldu.

Yolları dünya turnesi sırasında Murat Abbas’ın da gayretiyle İstanbul’a düşüveren deneysel caz grubu Kanadalılar, her halleriyle farklıydı. Sahneye yayılmış enstrümanlarını teker teker gelip ellerine aldılar. Akort mu ediyorlar, çalıyorlar mı belli değil, suratımıza bakmadan çalmaya başladılar. Yüksek volüm, yüksek müzik, dolu dolu müzik. Çok uzun parçalar, arada sahne arkasına gidip geliyorlar, sularını içiyorlar. Bizi yok sayıyor, “Merhaba İstanbul, nasılsınız?”  gibi Türkçe konuşmaya çalışıp seyirciyi tavlamaya kalkışmıyorlar. Zaten dinleyip dinlemediğimize de aldırmıyorlar. Sadece kendileri için çalıyor gibi bir havaları var, göz teması da kurmuyorlar. Müzik iniyor, çıkıyor, bazen melankolik, bazen sert, bazen neşeli gibi ama çok yoğun. Arka perdede geçen görüntüler müzikle bağlantılı. Çıplak ayaklı, kemancı Sophie, kendi dünyasında. Dört gitarist, oturarak çalıyor. Klavyeci çok önemli. İki perküsyonist. Biri kayıttan çaldıklarını da yönetiyor. Kalabalık bir grup, kendi aralarında da sanki hiç diyalog yok, ama tabii ki müthiş bir iletişim var. Vokal de yok ama bant kayıtlarında konuşmalar duyuluyor. Dinleyicilerin bir kısmı grubu tanıyor, dâhi kabul ediyor ve çok sevdiğini göstermek için “Aslanlarım” filan diye abuk sabuk bağırıyor, sıradan bir rock grubu dinliyor gibi kafa sallayıp kafa bulmaya çalışıyor. Bu ne ya, deyip usul usul sıvışan, çaktırmadan mekânı terk edenler de var. Konserin bitiminde dinleyicilerin yarısı bis yaparlar mı diye beklerken yarısı çoktan çıkmıştı bile. Ve en cool olanı, müzisyenler de teker teker çekmiş gitmiş, ne kalanları ne gideni umursamıştı! Hem de müzik devam ederken. Gerçekten ilginçti..