Maç başladığında çok şaşırdım...

Almanlar atak oynayacaktı; biz ise savunma yapacaktık... Turnuva boyunca, belki 6 şut atmıştık. İlk yarıda Panzer kalesini bonbardımana tuttuk. Kanatlarımız mükemmel çalıştı. Sabri ve Uğur, performanslarının üstüne çıktılar. Savunmanın ortasında göre yapan Mehmet Topal, sanki 40 yıldır stoper oynuyordu. Bu kadar sakin, topu oyuna rahat sokan bir savunma oyuncusuna ihtiyacımız vardı. Niye hep stoper arıyoruz ki? Karşınızda Mehmet Topal...

Semih tek kalacak diye endişe ediyordum. Kesinlikle tek başına yalnızları oynamadı. Gerek Hamit gerekse de Colin Kazım, forvette çok ataktılar... Colin Kazım, İngiliz fulelerine Türk tekniğini de karıştırınca ortaya müthiş bir forvet çıktı. Hayal görmüyordum; bu kez bizim toplarımızı direklerden dönüyordu. Biz golleri kaçırıyorduk. Ballack ve Schweinsteiger sisler arasında kaybolmuş gemiler gibiydi. Çıkamıyorlardı. Ama şunu unutmuştuk... Alman futbolu ezik oynadığı anlarda bile gol atabilir. Sabri’nin kanadından uçak gibi gelen Podolski’yi marke edemedik. Schweinsteiger yaptığı gol vuruşuyla bence kendini aştı. Portekiz’e de aynı geldiler yine goylü attılar. Maçın ilk yarısı favori olan boksörün yediği dayakla bitti. Ama boksörü, favoriyi yıkamadık.

İkinci yarıda yine ezmeye başladık. Kazım biraz yoruldu. Semih, kart gördü. Buna karşın teknik düzeyi bize göre daha düşük Almanlar karşısında fiziki mücadelede başa baş karşılık verince tam anlamıyla maça damga vurduk.

Hakem Busacca’nın ikinci yarının başında Almanlar için çalmadığı penaltı çıkarmadığı sarı kartların karşılığı gibiydi... Busacca 56. dakikadan sonra kontrolü tamamen yitirdi.

Sağdan, soldan, ortadan, dip çizgilerden hep biz bindirdik... Almanlar koca 45 dakika boyunca seyretti al-beyaz formalı takımımızı...

Tam Almanlar’ın bizi yenmesi mümkün değil derken Rüştü’yü unuttuk...

Dakika 79... Olmadı Rüştü... Ardından Semih çıktı sahneye; yine görevini yaptı ‘nöbetçi golcü’ ama... Lahm yıktı umutlarımızı...

Merhaba hüzün...