Tarih öncesinden söz etmiyorum, neredeyse daha düne kadar tatil kavramımız başkaydı. Tatil denilince okul tatili gelirdi akla. Öyle koskoca adamların, evli barklı kadınların tatil yapması... Bu, çoğu kimse için anlaşılır şey değildi.

Memurlar yıllık izin kullanırlardı, o kadar. O izni de öyle bir yerlere giderek değil, evde dinlenerek, kahveye çıkarak geçirirlerdi. Meraklısı daha çok kitap okur ya da çiçekleriyle daha çok ilgilenirdi.

Ayrıcalıklar da vardı elbet. İstanbul’da oturuyorsanız, yazlık sahibiyseniz, sorun yok. Erenköy’e, Tarabya’ya taşınırdınız. Ya da Adalar’da yazlık ev kiralardınız. Orta halliyseniz, hafta sonları Florya plajıyla, Süreyya Plajı’yla, Moda Plajı’yla, Salacak Plajı’yla yetinmek zorunda kalırdınız.

Anadolu kentlerinden birinde yaşıyorsanız, biraz varlıklıysanız ya da üç-beş kuruş biriktirebilmişseniz, bir haftalığına İstanbul’a giderdiniz.

İlk gün Beyoğlu’nda bir güzel gezilirdi. Tünel-Taksim arası birkaç kere arşınlanırdı. Mayer Mağazası, Karlman Pasajı ziyaret edilirdi. Oyuncak istiyorsanız Japon Mağazası. Budak Pastanesi’nde soluk alınır, Anadolu’nun yabancısı olduğu krem şokola denilen tatlıdan yenilirdi. Sonra mutlaka bir sinema. Seçimde film değil, sinema salonunun görkemi göz önüne alınırdı. Kentinize dönünce eşe dosta anlatmak için.

Göstermek için de Taksim’deki seyyar şipşakçılara fotoğraf çektirilirdi.

Kapalıçarşı da unutulmazdı elbet. Bir gün de oraya, Mahmutpaşa’ya, Eminönü’ne ayrılırdı. Son durak Hacıbekir. Kimlere şeker götürüleceği çok önceden saptanmış olurdu. Kutular paketlenirken birer bardak da demirhindi içilirdi. Akrabalar, tanıdıklar Hacıbekir şekeri beklerlerdi. İstanbul’un en ünlü pastanesinden çikolata götürseniz o kadar makbule geçmezdi. Burun kıvrılırdı. “Bize bunu mu layık gördünüz” gibilerden. Hacıbekir şekeri “İstanbul’dan hediye”nin tek adıydı.

***

İlkokuldaydım. Bir yaz babamın iş için birkaç günlüğüne İstanbul’a gitmesi gerekti. “Seni de götüreyim,” dedi. “Bana arkadaşlık edersin.”

İstanbul’da ilk gün babamın işleriyle geçti. İkinci gün Beyoğlu’muzu, sinemamızı yaptık. Akşamüstü Hacıbekir’i bile aradan çıkardık.

Üçüncü gün, son günümüz, “Karşıya geçelim,” dedi babam. Biraz Kadıköy’ü keşfettik. Sonra bir tramvay. Sahrayı Cedit.

Bir süre sonra Süreyya Plajı’nın önündeydik.

“Plaja mı gireceğiz?”

“Evet,” dedi babam. Elindeki küçük çantayı açtı. İki mayo gösterdi. “Bunları dün boşuna mı aldık?”

Aldıklarımız arasında mayo olduğunun farkında bile değildim.

“Ben utanırım. Girmem.”

“Koskoca Antepli de utanır mıymış?”

İşin içine Anteplilik girince diyecek söz yok.

Bir kabin aldık. Mayolarımızı giydik. Kumlara attık kendimizi.

Hem utanıyorum, hem keyif duyuyorum. Antep’e dönünce arkadaşlara anlatacak çok şey çıktı. “Ayda Bir” dergisinde gördüğümüz mayolu kadınlar şimdi canlı canlı karşımda.

Sıcaktan bunaldıkça dizlerime kadar denize giriyorum. Sonra duşun altına. Biraz serinliyorum ama her yanıma yapışan kumlar beni perişan ediyor. Nerde Kavaklık’ın gölgeli ağaçları...

Babam baktı ki, dondurma filan kâr etmiyor, kalktı. “Hadi, gidelim istersen,” dedi. “Beyoğlu’na çıkar, bir sinemaya gireriz.”

Sonra gülerek saçlarımı okşadı: “Biliyor musun, bu yaşta plaja giden ilk Antepli sensin.”