Memleket ahalisinin savaş korkusunu körükleyip otoriter tek parti rejimini sağlama aldıran tekrar seçimin, dış politikadaki tezahürleri de iç açıcı değil. En başta silaha bürünmüş siyasal İslamcılıktan mustarip olup, Türkiye’de seküler damarın başarısını arzulayan Suriyeliler açısından…
Tebriklere bakın göreceksiniz... Rusya’nın denkleme girmesiyle sersemlemiş cihatçı Selefilerin ezici çoğunlukta olduğu silahlı gruplar, AKP zaferinden pek memnun. Moralleri tavan yapmış, tebrik beyanatlarını esirgememişler. Kimlerden oluştuğu meçhul cılız ÖSO, Nusra ve ideolojik açıdan farksız Ahrar üş Şam’ın başını çektiği Fetih Ordusu ile Suriye İhvan’ı dahil 15 grup, Erdoğan ve AKP hükümetinin “Suriye devrimine desteğinden hiç ödün vermediğini” belirterek, seçim başarısıyla güçlenerek bölgeye “istikrar taşıyacağı” kehanetinde bulunmuşlar. Aksi “nankörlük” olurdu...
***
“Ne menem bir devrim”, “ne menem bir demokrasi” sorusu abes elbette. İki ay önce “ılımlı yok” diyen Batı medyası, işe Rusya ile küresel/bölgesel rekabet girdiğinden beri “isyancı” tanımına jet hızıyla döndü. Türkiye’de de malum trend berdevam. Her derde deva IŞİD virüsü ile Kürt alerjisi kokteyllenirken, gasp ettikleri Halep ve İdlib’de şeriat yönetimi kuranların “Suriye’de demokrasi arzu edenler” diye lanse edilmesi vaka-i adiyeden.
***
Yine de bardağın dolu tarafına bakalım. “Ilımlı cihatçılar”, “IŞİD cihadından” şu açılardan ayrılıyorlarmış: Suriye’de demokratik seçimlerin sonuçlarına saygı göstereceklermiş. Büyük güçlerin bir şekilde “Esad’lı” öngördükleri geçiş sürecine, 8. maddesinde “Suriye’nin geleceğine Suriye halkı karar verecektir” yazılan 30 Ekim tarihli Viyana bildirisini ekleyin; üstüne Le Figaro’nun “Suriyelilerin yüzde 70’inin Esad’ı desteklediği” anketi doğruysa eğer, buna da saygı gösterirler belki. Sonra, diğer din ve mezhepleri tanımaya hazırlarmış. Söylemin kibrini boşverin, bu azınlıklara “soykırıma girişilmeyeceği” demekse, pek hayırlı. Sonra “küresel cihat yerine kendilerini Suriye ile sınırlıyorlarmış”. Eh Batı da Rusya da rahat nefes alabilir!
***
Vekâlet savaşının sürdüğü Suriye’de işin ideolojisini tırmalamaya gelmiyor. “Ilımlı cihatçılar” rejimi devirseler, icabında “Meksika tipi başkanlık sistemi” de kurarlar. Rusya yüzünden IŞİD’le elbirliği ederlerse, ne yaparız! Kaygımız bu.
Viyana bildirisinden mevzuya bakın, rahatlarsınız. En başta 1. maddedeki “Suriye’nin seküler karakteri” vurgusu var. Ve 6. maddede “IŞİD ile BMGK tarafından terörist olarak tanımlanmış gruplara ilaveten katılımcıların üzerinde uzlaştıkları gruplar yenilgiye uğratılmalı” bahsi… Yani Ahrar ve türevlerinin çözüme yanaşsalar “seküler olacaklarını”, IŞİD’e yanaşsalar “yok edilecekleri” sonucuna varabilirsiniz. Bildirinin uygulanabileceği kanaatindeyseniz Türkiyemize bunları “sekülerleştirmek” düşecek demektir. Peki, Türkiye’yi yönetenlerin Suriye kriteri “sekülerlik” olsa, sahadaki tek seküler güç olan YPG/YPJ’ye farklı bakması icap etmez mi?
***
Geçelim. Topu aldatmaca. Sahada bir tarafın üstünlüğü belirmeden diplomatik çözüm beklemeyin. Türkiye’de İslamcılığın tekrar seçim zaferi, memlekette Kürtler içinde ayrımı körükleme eşliğinde sınırın ötesinde seküler YPG/YPJ güçlerine “İslamcılık” sopası demektir. Dışişleri Bakanı Feridun Sinirlioğlu’nun geçen hafta Erbil’de sağ/ muhafazakâr Barzani yönetimine manidar desteği eşliğinde, Rojava’daki PYD’ye baskı talebiyle IŞİD’e karşı askeri eylemin eli kulağında olduğunu söylemesini not edin...
İncirlik’e, IŞİD’in hava gücü bulunmadığından kime karşı olduğu aşikâr havadan havaya füze atabilen F15C’ler konuşlandırılması yahut YPG’ye silah yardımında “ayak sürüyen” beyanlar eşliğinde 20-30 ABD özel kuvvetler danışmanı gönderilmesi; Rusya’nın Suriye’nin kuzeyindeki de facto uçuşa yasak bölgesine karşı yeni hamlelerin habercileri.
Akla elbette Türk ordusunun Selefi cihatçıları “ılımlılaştırma/sekülerleştirme” retoriği eşliğinde “güvenli bölge” kurmaya mı soyunacağı geliyor...
