Önce Saadet Partisi’nden başlayalım.
Bu yılın 10 Şubat’ında Saadet Partisi lideri Temel Karamollaoğlu ile AKP Reisi bir araya geldiler. Buluşma sonrası yapılan resmi açıklamalarda söylenmedi ama sızan bilgilere göre erken ya da zamanında yapılacak bir seçimde daha sonra “Cumhur İttifakı” olarak adlandırılacak seçim işbirliği üstüne konuşuldu ve anlaşma olmadı.
Nitekim 21 Nisan’da Tayyip Erdoğan bir TV kanalında “İttifak çağrımıza Saadet Partisi müspet bir cevap vermedi” dedi.
Neden?
Bu soru nedense siyasal düzlemde ve medyada hak ettiği ölçüde tartışılmadı. Aynı siyasal gelenekten gelen, hemen hemen aynı tarikat kaynaklarına yaslanan iki parti, Sünni ve Hanefi ağırlıklı, Alevilere uzak, Kemalizmle hele laisizm ile uzlaşmaz çelişkilere sahip oldukları bilinen siyasal İslamın iki partisi, geçmişteki küskünlükleri unutup bal gibi bir seçim ittifakı yapabilirler ve “Cumhur İttifakı”nda buluşabilirlerdi.
Ama olmadı.
Reddeden tarafın Saaddet Partisi olduğu biliniyor ve bu “ret”e karşı parti içinden ciddi bir itiraz gelmedi. Daha da ilginci, haftalar sonra Saadet Partisi, Türkiye’de çok güçlü bir Kemalist ağırlık taşıyan ve laikliği tersi düşünülemez bir kararlılıkla savunan CHP ile bir “Millet İttifakı”nda buluştuğunda da parti içinden ya da partiye yakın tarikatlardan yine bir itiraz gelmedi.
Erken (hatta fazla erken) seçim kararı alındıktan sonra başlayan seçim kampanyasında Saadet Partisi kanadından gerek AKP’nin izlediği politik çizgiye, gerek AKP Reisi’ne yer yer CHP’den daha sert eleştiriler yöneltildi, yöneltiliyor.
Saadet Partisi’nin böyle ve bence epey şaşırtıcı bir siyasal tercihte bulunmasının bir sebebi, bir açıklaması olmalı değil mi?
***
Dahası var.
Önceki gün “siyasal İslam” çizgisinin bir başka partisinden de yine -benceepey şaşırtıcı bir açıklama geldi.
Kürt illerinde küçümsenmeyecek bir etkinliğe sahip, dinsel kimliğini etnik kimliğinden daha çok önemseyen, hemen hemen tümüyle Kürt üye ve seçmen kitlesine dayanan Hüda-Par’ın sözcüsü Sait Şahin bir TV programında konuştu ve beklenmedik bir çıkış yaptı.
AKP Reisi’nin Hüda-Par’ı da “Cumhur İttifakı”na katmak istediğini resmen açıkladı ve ekledi:
“...Ak Parti’den bir teklif geldi. Görüşmeler oldu; sonuçta iradeler uyuşmadı, anlaşma gerçekleşmedi...”
Ancak Hüda-Par sözcüsü bununla yetinmedi ve bugüne kadar bir “siyasal rakip” olarak değil “ideolojik bir düşman” olarak gördüğü HDP’ye zeytin dalı uzattı. Hatta “zeytin dalı” nitelemesinin yetersiz kalacağı bir çağrı yaptı.
O şaşırtıcı cümleleri aynen aktarıyorum:
“..Tabanları Kürt olan iki partinin normalleşmesi gerektiğine inanıyoruz ve bu yönde biz adımlar attık. Kürtler dediğimizde bir kardeş Hüda-Par’dandır, bir kardeş HDP’dendir. Biz aile meselesinden bahsediyoruz. HDP, Hüda-Par meselesi aile meselesidir (...) Biz barış şerbeti içmeye, diyalog şerbeti içmeye, normalleşme şerbeti içmeye hazırız. Bu kadar net söylüyorum.”
Hüda-Par sözcüsü haklı. Gerçekten de çok net.
Oysa 90’lı yılların kanlı, çok kanlı siyasal İslamcı örgütü Hizbullah’tan dönüşme bir partiden söz ediyoruz. 90’ların o taş kafalı “şak-tak paşalar” döneminde “enseden tek kurşun” yöntemiyle nice Kürt yiğidini yok etmiş bir Hizbullah’tan...
(Ah benim yakışıklı yiğit arkadaşım Habib Kılıç da Batman’da öyle yok edildi. Acısı şimdi bir kez daha yüreğimi dağladı...)
***
Hüda-Par’ın böylesine kanlı bir geçmişe dayanan ilişkilerden bugün HDP’ye “barış şerbeti çağrısı” yapmasının ve daha da önemlisi AKP Reisi’nin ittifakında yer almayı reddetmesinin bir açıklaması olmalı.
Tıpkı Saadet Partisi’nin “Cumhur İttifakı” denen cephede yer almayı reddetmesi gibi...
Acaba Saadet ve Hüda-Par, AKP ile yan yana durmayı, ittifak kurmayı neden kabul etmediler? Buna yanaşsalar saflarından birkaç (belki daha çok) milletvekili çıkarabileceklerini bile bile niye AKP Reisi’ni reddettiler?
AKP’yi siyasal İslamın saflarının bir partisi; Erdoğan’ı da siyasal İslamın bir önderi olarak görmedikleri için mi?
Bence akla yatkın...
Büyük ölçüde doğru da...
