Uğur Mumcu herkesten önce gördü, yazdı, söyledi, uyardı bugün yaşadıklarımızı. Bu nedenle katledildi. Bu kadar açık ve net!
Katledildiğinden beri de onun sesi “Vurulduk ey halkım, unutma bizi” diyen sesi beni terk etmiyor.
“Yoksulluğun bükemediği bileklerimize, çelik kelepçeler takıldı. İşkence hücrelerinde sabahladık kaç kez. İsteseydik, diplomalarımızı, mor binlikler getiren birer senet gibi kullanırdık. Mimardık, mühendistik, doktorduk, avukattık. Yazlık, kışlık katlarımız, arabamız olurdu. Yüreğimiz işçiyle birlikte attı, köylüyle birlikte attı. Yaşamımızın en güzel yıllarını, birer taze çiçek gibi verdik topluma. Bizleri yok etmek istediler hep. Öldürüldük ey halkım unutma bizi!”
Böyle başlar o destansı yazısı. Direniş mücadelemizi şiirsel bir dille anlattıktan sonra şöyle biter:
“Bizi öldürenler, bizi asanlar, bizi sokak ortasında vuranlar, ağabeyimiz, babamız yaşlarındaydılar. Ya bu düzenin kirli çarklarına ortak olmuşlardı, ya da susmuşlardı, bütün olup bitenlere. Hukuk adına, özgürlük adına, demokrasi adına, Batı uygarlığı adına, bizleri bir şafak vakti ipe çektiler. Korkmadan öldük ey halkım unutma bizi!.. Bir gün mezarlarımızda güller açacak ey halkım, unutma bizi... Bir gün sesimiz hepinizin kulaklarında yankılanacak ey halkım unutma bizi.”
***
Sevgili Uğur Mumcu,
Yaşadığımız korkunç gerçekler karşısında, sesini, sözlerini, bugün acılar içinde çırpınan kalbimde her zamankinden daha da güçlü duyuyorum. Senden aldığım güçle şöyle haykırmak istiyorum.
Ölüyoruz sevgili Uğur. Karne sevinciyle tatil coşkusuyla gittiğimiz sömestr tatilinde ölüyoruz.
Ailecek ölüyoruz. Çocuklarımızla, kardeşlerimizle ölüyoruz.
Bolu Köroğlu Dağı Kültür ve Turizm Koruma ve Gelişim Bölgesi, Kartalkaya Kayak Merkezi’nde bulunan Grand Kartal Otel’de ölüyoruz.
Rant hırsıyla gözü dönmüş iştahı kabarmış politikacıların yasalarda yaptıkları değişiklikler nedeniyle ölüyoruz. Yasaları yok saydıkları için ölüyoruz. Denetimsizlikten ölüyoruz. İhmaller yüzünden ölüyoruz.
Ölüyoruz halkım, unutma bunları! Tatilde ölüyoruz ama çalışırken de ölüyoruz sevgili Uğur! Dünyada en yüksek iş kazasına sahip ülkelerden biriyiz. Son 10 yılda 8 kat arttı iş kazalarında ölümler. Sadece yangınlarda değil, depremlerde, sellerde ve trafikte ölüyoruz. Hastanelerde ölüyoruz, merdiven altı tarikatlarda ya da dershanelerde, yurt asansörlerinde ölüyoruz. Sahte içki dışında bir içki alamadığımız için ölüyoruz.
Ölüyoruz ey halkım! Unutma bunları.
En çok hesap sormadığımız için ölüyoruz.
Yoksulluktan ölüyoruz.
Haksızlıktan, adaletsizlikten ölüyoruz.
Biat etmediğimiz için ölüyoruz.
Mesleğini yaparken sorgulamalarda, gözaltında, tutuklamalarda, ellerde ya da ayak bileklerinde kelepçelerle götürülürken başımızdakiler tarafında aşağılanırken öldürülüyoruz.
Kimileri ölürken kimileri ellerini ovuşturduğu için... Bunca ölüme karşın yetkili bir insan bile koltuğundan ayrılmadığı için ölüyoruz.
Yetkili kurumlar ve yetkili koca koca adamlar, suçu birbirlerine atmak için, zaman kazanmak için, sahte belgeler sunarken, sahte deliller hazırlarken, ha bire konuşurlarken, gerçeklere yayın yasağı getirirken, “Hele şu işlerimizi bitirelim sonra duruma bakarız” derken, göstermelik yas ilan ederken, için için “nasılsa bunu da unuturlar” derken ölüyoruz.
Vicdan kalmadığı için ölüyoruz, öldürülüyoruz.
Devlet, devlet olma görevini yerine getiremediği için ölüyoruz sevgili Uğur Mumcu.
Ve sen sesleniyorsun yeniden: “Ey halkım... Ölüyoruz. Unutma bizi! Unutma bunları! Unutma! Unutma!”
