Foy, Ali ve Mortensen

Yeni bir Lisbeth Salander macerasına ihtiyacımız var mıydı? Bu soruya evet yanıtını verenler bir hayli çok olmalı ki, ‘Ejderha Dövmeli Kız’ romanıyla başlayan ve yazarı Stieg Larsson 2004 yılında ölünde Millenium Üçlemesi olarak kalan romanların ardından 2015’te David Lagercrantz’a yeni bir Millenium macerası yazması için sipariş verildi ve bu hafta vizyona giren “The Girl In The Spider’s Web” (Örümcek Ağındaki Kız) roman formatında yayımlandı. Hatta ardından geçen yıl ‘The Girl Who Takes An Eye For An Eye’ adlı yeni bir macera daha yayımlandı, yine Lagercrantz imzasıyla. Tahminim o ki, bu tavuk daha çok altın yumurtlayacak ve biz (ya da her kim meraklıysa) daha birçok Salander macerası okumaya (ve izlemeye) devam edeceğiz.

Lagercrantz aslında zekice bir numarayla orijinal üçlemede yer alan küçük bir detayın üzerine kurmuş bu dördüncü Millenium macerasını. Burada hemen açık edip tadını bozmayayım ama olaylar en nihayetinde Lisbeth’in kişisel tarihindeki bir şeylere denk düşecek ve geçmişle derin bir hesaplaşma yaşayacak kahramanımız. Daha önceki romanlarda (ve filmlerde) olduğu gibi yine araştırmacı gazeteci Mikael Blomkvist ona yardım edecek, ama izleyince siz de göreceksiniz çok da ağırlıklı bir rolü yok filmde. Belki de böylesi daha iyi, zira Blomkvist’i bu filmde canlandıran oyuncu (Sverrir Gudnason) her ne kadar yakışıklı olursa olsun ne Michael Nyqvist ne de Daniel Craig kadar karizmatik.

Yönetmen Fede Alvarez (‘Don’t Breath’ adlı müthiş gerilim filmiyle hatırlıyoruz kendisini) filmin gerilim dozunu fena tutmamış belki ama Lisbeth’i yer yer vigilante (intikamcı) bir süper kahramana ya da daha kötüsü neredeyse kadın bir James Bond’a dönüştürerek orijinal üçlemedeki zekâ  dolu hikâye kurgusunu ortalama bir aksiyona feda etmiş. Bu yeni romanı okumadığım için bir şey söyleyemiyorum, belki orada da böyledir ama doğrusu Lisbeth’in bu yeni halini çok sevmediğimi belirteyim. Ayrıca filmin merkezindeki nükleer silahlarla ilgili meselenin Lisbeth’in kişisel hikâyesine bağlanmasındaki kuguyu da bir hayli zorlama buldum ve bu bütünde karakter dönüşümlerinin ya da açılımlarının bir hayli göz ardı edildiğini hissettim. Evet, iki saat boyunca sıkılmadan izliyorsunuz filmi, ama ne Noomie Rapace gibi çarpıcı bir keşfe tanık oluyorsunuz (Claire Foy hiç fena değil bu arada kabul edelim, ‘The Crown’daki imajını silmesi çok kolay değildi) ne de “ben ne izledim be öyle” duygusuyla ayrılıyorsunuz sinemadan.