Metin Lokumcu Lokması...

Toprak, su, emek için öldü o. “Dereler özgür aksın!” “Üretilen çaya değeri verilsin!” diye Hopa meydanına çıkılmıştı. En önde, o toprakların yetiştirdiği emekli öğretmen Metin Lokumcu vardı. Vay sen misin bunları isteyen... Sonuç, Metin Lokumcu, “Biber gazının tetiklemesiyle kalpten…”

Öğretmen Metin Lokumcu’nun, yenilir, yutulur lokmalardan olmadığı kısa zamanda anlaşıldı.

Metin öğretmenin suçu ne?

Bu ülkede, bu koşullarda Metin öğretmenler kolay yetişemiyor. Başlarına nelerin geldiği ortada.

Farkında mısınız, Metin öldüğü andan sonra, duruşu, doğrulardan ödün vermeyen örnek kişiliği Hopa sınırlarını çoktan aştı. Şimdi Metin daha etkili, daha güçlü, daha evrensel. Adına yazılar yazılıyor, izlenceler, konserler düzenleniyor. Onurla, gururla anılıyor. Ülkemizin bir başından öte başına yankı buluyor. Şimdi Metin öğretmen bir bayrak, her yerde dalgalanıyor.

Suları kurut. Buna, olmaz diyenleri gazla! Ardından 5 Haziran’da “Dünya Çevre Günü”nü kutla... Buna, bizde hizmet deniyor!

Ölüye kızanlar bile görüldü. Öldürüldü yetmedi. Suçu, öğretmen Metin Lokumcu’ya yıkanlara ne demeli? Bekir Çoşkun, “Ölüye Kızan İmam” adlı yazısıyla (04.06.2011) konunun can damarına basıyordu. Kimileri, “birileri” diyerek, Metin öğretmeni aklınca küçümsüyormuş. “Eşkıya” sözcüğünü kullananlar bile çıkmış. Bunlar, halkın ağzında, kamu vicdanında var mı?

Metin öğretmeni çok yakından tanıyorum. Ortaokulda üç yıl öğrencim oldu. Yüzündeki, o sürekli tatlı, temiz gülücüğünü unutamıyorum. Dinleyen, okuyan, araştıran, soran, eleştiren bir öğrenciydi. Öğretmenliğinde de o yolu izledi. Sıcak ilişkilerimiz kesintisiz sürdü. Başarılarıyla sevindim. Sorunları aklıyla çözüyordu. Eline sopa almamıştı; Hopa meydanında son gördüğümüz gibi.

Metin öğretmen yine en önde, o hep orada kalacak...