Dünya Kupası’nı izlerken aradığımız futbol mücadelesini ilk kez İngiltere-Fransa karşılaşmasında gördük. Taktiksel olarak daha olgun görünse de İngiltere, Fransa’nın yaratıcı oyuncularının yeteneklerinin sonucuna boyun eğdi. Kaçırılan penaltı Kane ve İngiltere adına büyük şanssızlık sayılabilir. Ama oyun olarak sonuca endeksli görüntü Fransa’daydı. Atak ve savunma organizasyonlarıyla fırsatları değerlendirme becerisi İngiltere’ye oranla daha yüksekti. Kaleciler maça damgasını vururken yenilen takımın file bekçisini konuşmamak gibi bir yanlışımız olamaz. Pickford formunu maça yansıtmaya çalıştı ancak Lloris’in kurtarışları Fransa’nın galibiyetine büyük katkıda bulundu.

Diğer karşılaşma ise tarihe geçti. Çünkü Fas, Hırvatistan ile birlikte en iyi rakiplerini kontrol altında tutmak ve oynatmamak üzerine kurduğu sistemlerini uygularken sonucu da kendi lehine çevirmeyi bildi. Oynadıkları futbol göze hoş gelmeyebilir ancak turnuvalarda tur atlamak, rakibi elemek çok önemlidir. Finale kadar yükselme şansını yakalamak zordur. Özellikle ilk kez bir Kuzey Afrika temsilcisi yarıfinale kalma başarısı gösterdi. 

Arka arkaya kazandıkları üç maç bu gerçeğin teyidi olup sadece tek gol yemeleri dikkat çekicidir. Fransa ekolünün etkisinde ve eğitiminde kalan ülke olarak bu başarılarıyla takdiri hak ettiler. Daha önceki yazılarımda ısrarla belirttiğim gibi bu turnuvada, ezberlenmiş futbol ekolü ve oyuncuları çıkmayacak. Tahminim böylece teyit ediliyor. Bu durum Dünya Kupası adına ilk kez gerçekleşmektedir.