Metin Demirtaş’ın ölümünün 8. yılında anısına saygıyla...
Metin Demirtaş (17 Mart 1938-27 Eylül 2014) şiirin, ulusal yatağında yürürken, düşüncesinin demir ayağını bir pergel gibi, toprağına gömüp, diğeriyle evrensel çaplı bir daireyi dolanır. Sizi bu evrensel sınırlar içinde insani olan her şeye taşır.
Şiirlerinde dil yalınlaşır. Toplumsal temalı bir şiir gerçekliğiyle buluşulur. Dilinde Karacaoğlan edası. Yunus’un yalın, içten söyleyişi yansır. Halk temelli bir dil örgüsünde, Türkçenin, Anadolu dil ezgilerinden, yüzünüze Akdeniz güneşi, teninize Torosların meltem serinlikleri çarpar…
Şiirlerinde “İzlenimciliğin” (Empresyonist) belirgin etkileri yansır. Doğa esinli tablolara, renklerin pastel tonları eşlik eder. Cézanne’da ayrıntıdan uzak, gösterişe düşmeden, yalın olana yöneliş, pastel tonlarda renklerin kullanılması, fırça sürüşlerindeki kabalıktan uzaklaşma isteği ne ise, Demirtaş’ın şiirlerinde seçtiği sözcüklerle betimleyip önümüze koyduğu doğa da, aynı duyarlığın ürünüdür.
Toplumsalcı Türk şiiri tarihsel belleğini yitireli 8 yıl oldu. Aramızdan ayrılışının 8. yılında anısına saygıyla…
‘Umay Ana'dan Al Karısı’na’
Kıymet Erzincan Kına, “kadınların, kadınlar tarafından Al Karısı diyerek aşağılandığı,“bilmiş kadınların da Al Karısı” denilerek damgalandığı bir dönemin altını çizdiği Umay Ana'dan Al Karısı’na-Atlı Gelip Yaya Kalanlar (Temkeş Yayınları) adlı kitabında, kadının tarih içindeki yerini araştırıyor. “Üretimi ve bilgi”yi elinde tutan eril gücün belirleyiciliğini, evrensel bir soruna dönüşmüş geriliği, diyalektik bir bakışla irdeliyor.
