'Acı bizim yaşam biçimimiz oldu'

Madımak katliamında çocukları 12 yaşındaki Koray ve 14 yaşındaki Menekşe Kaya’yı kaybeden Hüsne Kaya, “Yirmi yıl geçti ama acılarımız hiç azalmadı. Acı bizim için bir yaşama biçimine dönüştü. Bir gün benim de rüyama girecekler diye avutuyorum kendimi. 27 Haziran Menekşe’nin doğum günüydü. 20 yıldır doğum günlerini mezarlıkta kutluyoruz” dedi. Hüsne Kaya, 2 Temmuz 1993’te 33 aydın ve sanatçı ile 2 otel görevlisinin yakılarak öldürüldüğü Madımak katliamında iki çocuğunu birden kaybetti. İki küçük çocuğun cesedi birbirlerine sarılmış olarak bulundu. Acıların en büyüğünü yaşayan Kaya, geçen 20 yılda yaşadıklarını gazetemize anlattı.

Ankara’ya taşındıklarında bir gecekondu mahallesinde kendi evlerini kendilerinin yaptığını belirten Kaya şöyle konuştu: “O zaman Menekşe de Koray da küçücüktü. O halleri, çocuklukları hiç, gözümün önünden gitmiyor. Koray ayağında terlik ve atletiyle gecekondu inşaatına geliyordu. O zaman çok yıkım vardı, evimizi yıkmasınlar diye bekliyordum. Hiç unutmuyorum, eve gitmediler, el arabasının içerisinde ikisi civciv yavruları gibi yan yana oturdular. Büyük insanlar gibi direnmişlerdi orada, hep yanımızda kalmışlardı. Herkes kendi çocuğunu över ama herkes tarafından sevilen çocuklardı. Onlarla hep gurur duydum, keşke böyle bir olay olmasaydı. Bazıları, ‘Benim çocuğum bu yolda gittiği için gurur duyuyorum’ diyor. Ben çocuklarımın, yobaz, örümcek kafalıların elinde yanarak ölmesinden asla gurur duymuyorum.”

‘Rüyama girerler diye avutuyorum kendimi’

Oğlu Koray’ın okuduğu 60. Yıl İlkokulu’nda yıllar sonra kızı Menekşecan’ın üniversite sınavına girdiğini anlatan Kaya, sözlerini şöyle sürdürdü: “O çimenlerde oturdum, anılarım tazelendi. Sınavdan sonra Menekşecan’a ‘Bak Koray burada okudu; baban, ben, Koray burada oturuyorduk’ dedim. Koray, ilkokuldaykan, bir gün başını dizime koydu, ‘Anne akşama kadar özlüyorum seni’ dedi. O kadar çok özledim ki kokularını, seslerini, sımsıcak bakan gözlerini. Bir gün benim de rüyama girecekler diye avutuyorum kendimi. Ama bir kez olsun çocuklarımı rüyamda göremedim.”

‘Zaman geçiyor ama acı hâlâ taptaze’

Çankaya Belediyesi’nin Menekşe ve Koray’ın anısına bir anıt yaptırdığını, 6 Temmuz’daki açılışta çok mutlu olduğunu ifade eden Hüsne Kaya, “20 yıl geçti söylenecek her şeyi söyledik, acılarımızla yaşıyoruz. Acılarımızda hiç azalma olmadı. Bu bizim için bir yaşama biçimine dönüştü. Sadece zaman geçiyor ama acı hâlâ taptaze” diye konuştu.

‘Onlara layık olmaya çalışıyorum’

Katliamdan 2 yıl sonra 3 Ekim 1994’te doğan Menekşecan ise adını taşıdığı ablası Menekşe ve ağabeyi Koray’ı hiç tanıyamadı. Annesinin yaşadığı ağır tramva nedeniyle bebekliğinden itibaren büyük sağlık sorunları yaşayan Menekşecan, bir dizi ameliyat geçirdi. Artık sağlığına kavuşan 19 yaşındaki Menekşecan, annesinin tek dayanağı.
“Annem acının içine doğduğumu söyler ki bence de bu doğru” diyen Menekşecan şunları söyledi: “Ablamı ve ağabeyimi annemin bana anlattıklarıyla tanıdım. Ben katliamdan 16 ay sonra 3 Ekim 1994’te doğmuşum. Menekşe ve Koray Kaya’nın kardeşi olmak bana gurur veriyor. Keşke hayatta olsalardı. Bu beni çok daha mutlu ederdi. Onlara layık olmak istiyorum. Hep bunun için çalıştım.”

Ülkemizde hak arayanların hep bedel ödediğine dikkat çeken Menekşecan, şöyle konuştu: “Yaşanan katliam 20 yıldır unutulmadı. Bundan sonra da unutulmayacak. Bizim ülkemizde bir bedel ödenmedikçe bir hak elde edilmiyor.”