İronik bir sessizlik var...

Sanki birazdan, Turhan Selçuk’un bütün çizgi karakterleri yan yana durup bir aradayken ne kadar da güçlü olabileceklerini gösterecekler... Belki konuşmayacaklar, belki tümcelerle söylemeyecekler ama haykıracaklar... Söz, çizginin olacak. Zaman çizgisel bir ilerleme göstermeyecek artık çünkü burada anlamına yabancılaşmış ve hüzünlü bir başka oluş haline bürünecek. Çizgi adamlar, konuşmuyorlarken bile yanımızda; bir bankta, bir durakta, bir kahvehanede, bir ülkenin meclisinde, bir evin bahçesinde, bir dünyanın çatışkısında, bir halkın çelişkisinde, bir sessizliğin ironisinde kol kola çoğalmaya devam edecekler düşünceleriyle... Mizah olup ölümü sonsuzluğa yeğ tutacaklar.

Mizah, kendini izah etmeye gereksinim duymayan yegane alan olduğunu, bu sessizlikte açık edecek... İçinde daima insan olacak, insanın  duygusu olacak, insanın düşüncesi olacak, deli halleri olacak, zayıflıkları ve gücü olacak;  en güzeli de insan bu çizginin gücüyle evrene kafa tutuyor olacak, insan bir çizgi üzerinde ve bir çizgi sonsuzluğunda en demokratik alanında yapacak yolculuğunu... Karikatür ve mizah demokrasinin en gülmece halidir çünkü...

Bu kadar sonsuz yaratıcılık alanındayken insan,  sessizlik bu kadar eğlenceliyken, bir çizginin ucundan çıkıp toplumuna bu kadar sıcacık sarılabiliyorken, ne menem bir şeydir şu mizah Turhan Selçuk kaleminden... Politikacılar gelir ve geçer, her şey değişir, halktan biri olarak yaşamaya devam eder bu karakterler...  Biziz çünkü onlar... Bel bağladığımız, oyuna geldiğimiz, oyunu bozduğumuz, pervasızlaştığımız, yoksullaştığımız, uyuduğumuz, uydurduğumuz, sevdiğimiz, sövdüğümüz hepsi aynı anda bizizdir.... Bazen Dalkavuk bir bakmışsın Abdülcanbaz oluruz biraz ve bir sessizlikten çıkan, diğer taraflarımızdır... Biraz solcuyuzdur, biraz sağcı, biraz ortanın solu, biraz sağın ortası, bazen soldan sağa doğru dururuz, bazen sağdan sola. Öyleyken böyle, böyleyken öyle olduğumuzda, çizgi hallerimizin kara kalemi dosdoğru durduğu yerdedir, oradadır, bizi gözleyendir, duyandır, çelişkimize dokunandır, kararsızlığımızı anlayandır... Turhan Selçuk çizgisinin ucu, parmağımıza bağladığımız bir anımsatma ipi gibi ironik ve sessizdir...

Turan Selçuk’lar insanı sever;  cehaletin, yalan dolanın, gericiliğin, yoksulluğun, yoksunluğun, yalnız bırakılmışlığın, haksızlığın, çarpıklığın ve çarpıtılmışlığın dünyasında insanına çizginin dünyasından bir dost çıkarıp armağan ederler... Gerçekliklerimizin altını çizerek onları farkedilebilir kılan Turhan Selçuk’lardır...  Toplumun içinin geçmeye yüz tuttuğu zamanlarda onu uyuduğu uykulardan tatlı tebessümlerle uyandıran, insanını seven, insanını çizgisiyle, sözüyle, düşüncesiyle  kollayanlardır. Halkın içinden, halkın yanında, halkın karşısında duranın karşısında, halkın gülümsemesini güzelliklerle kazanabilen, sözünü esirgemeyen, sessizliği en ironik kahramanlardır. Uğurlar olsun Turhan Selçuk... İnceliklerinin dünyası, bizim dünyamız ve emanetimizdir...