Krizler, Gençlik, Düşmek veya Uçmak Üzerine

Çocuk doğadır, akar, doğallığında, öğrenir hep, öğrenmek doğasıdır çocukların, bilimsel doğasıdır insanoğlunun gelişim sürecinin.. Sormayız, sorgulamayız, çocukken yaptıklarımız için “nasıl oldu bu?” diye düşünmeyiz bile. Sadece ilerleriz. Hızla öğreniriz 17-18 yaşımıza kadar.

***

Bir dağa tırmanırız. Ne kadar çok tırmanabilirsek -ve de destek ne kadar çok ise, aileden, hocalardan, çevreden, arkadaş ortamından- o kadar çok tırmanırız o dağın doruklarına doğru. Asla sormadan, asla sorgulamadan, sadece alarak; vermeden alırız, sömürürcesine alırız... Hedef, dağın tepesidir. Bilmediğin tepesi...

***

Ve her insan için olduğu gibi, o an gelecektir. O dağın en tepesi korkunç dik bir uçurumdur, fark ettirmez kendini. Sinsidir. Gizlidir, görünmezdir, ölümcüldur; düşeceksindir o uçurumdan...

***

İnsanoğlu, düşer. En büyük imtihan günüdür. Güç günüdür. Sorgulama günüdür. Ve ilk defadır; ilkgençliğinde...

***

Uçurumdan düşerken bir şoktur, düşmenin acı şoku. Upuzun bir düşüştür bu, kimisi; ömür boyu düşer; düşmek ölümse, “ömür boyu ölür” aslında. Büyük bir yaşama içgüdüsü, büyük bir yaşam sevgisi olursa ancak, “yaşamak” diye inat edersen, ancak o zaman “iki seçeneğin diğerini” de göreceksindir. -Ya düşüp çakılıp öleceksin!- ya da düşerken uçmayı öğreneceksin!

***

Hem ilk defa öğreneceksin uçmayı; dağa çıkarken yürüdün ve tırmandın. Ama uçmadın! Bilmiyorsun uçmayı. Denemedin bile! Hem de en zor anında, şok içindeyken, düşerken, korkunun, ölüm korkusunun ta kendisiyle yüzleşirken öğreneceksin... En zor görevindir. Kendi toprağın, gökyüzündedir bu sefer. Uçmayı öğrenmek...

***

Çoğu insan yenilir... Bu imtihan zordur, fena zordur.. Ve fenadır. İnsanlar, unuturlar yenildiklerini.. Fenadır, algılamazlar, ömür boyu öldüklerini...

***

Uçmayı becerirsen, yavaş yavaş güçlenecek kanatların, yeni bir sen doğdun, yeni bir şey başladı... Yavaş yavaş öğreneceksin.. Öğrenmek, doğaannenin elinden sana geçti, kendi topraklarından yöneldin gökyüzüne. Uç. Yavaş yavaş, uçurumun kenarından yükseleceksin. Dağın tepesine varınca, daha da uçup dağın tepesine gökyüzünden bakacaksın, dağ küçücük görünecek aşağıda, artık ona bakmayacaksın bile, çünkü seni çeken kendi toprağın, seni yukarı çeken, sen, evren, gökyüzü hep yukarıda ve amacın mutluluğun, mutsuzluğun artık yukarıda... Uç.. Yavaş yavaş, sonu olmayan bir hedefe, zamanı, mekânı olmayan bir gerçeklikte, sen artık sensin, sen artık evrensin, ve uç, ve uç, ve uç...