Kürtçe, Türkçe, Arapça Ezan

Seçim döneminde kimilerince Kürt kesiminin ezanın Kürtçe okunmasını istediği savı dillendirilince, İslamcı “okuryazarlar” fırsat bu fırsat deyip hemen Türkçe ezan dönemini yalanlarla, bağnazca karalamaya çalıştılar.

Sanırsınız ki 1932’den 1950’ye on sekiz yıl ezan Türkçe okunurken halk çağrının, seslenişin sözlerini anlarken eziyetten inim inim inledi. 1950’de de hemen Demokrat Parti’ye başvurup ezan Arapça okunsun, bu “zulüm” bitsin diye yanıp tutuştu! Neymiş, Diyanet İşleri Başkanlığı’nın 1932’de yayımladığı genelgede Türkçe okunması zorunlu kılınmış. Bu efendiler yapılanın devrim olduğunu unutuyorlar. Kuşkusuz devrimler zoru, yaptırımı içerir. Önemli olan zorun yönüdür. Halka uygun gördüğü yerdir, yaşamdır. Bilindiği gibi laikliğin doğuşunda, gelişmesinde Protestanlıkla birlikte İncil’in ulusların anadilinde okunmaya başlanmasının payı büyüktür. Osmanlı’nın son döneminde Türkçe ezan örneklerine rastlanırken Cumhuriyet öncesinde de bir öbek aydınlanmacı yazar Ziya Gökalp’ın şiirinde belirttiği özlemi, toplumun birbirini, ekin kaynaklarını anladığı, Türkçenin değerinin verilip yüceltildiği bir ülküyü paylaşıyorlardı. Bilge önder Mustafa Kemal Atatürk yaptığı ekin devrimiyle yalnızca ezanı Türkçe, yani anlaşılan dilde okutmamış, ulus okulları, çağdaş üniversite, Türk Dil Kurumu, Türk Tarih Kurumu, Anadolu Uygarlıkları Müzesi, Köy Enstitülerini kurmuş, dilimize uygun ve kolay olan Latin abecesini geçerli kılmış, bilgi şölenleri düzenletmiş, yaklaşık 600 Doğu, Batı klasik yapıtını çevirttirip halka ulaştırmıştır. Kuran’ın en yetkin çevirisini yaptırmıştır. Misyonerliği yasaklamıştır. Yayımlamaya çalışılanın tersine halk (bir avuç sömürücünün dışında) bu büyük gelişmeden hiç de rahatsız olmamıştır. Yararına inanmış, benimsemiştir. Ne ki bugün halkı aydınlatan devrim seçkincilik (elit), bilgisiz kalmasını isteyen kesimin çabalarıysa halktan olmak sayılıyor. Gel de yanma…