Üretici Yok Ediliyor...

Ege’de üreticiler, ekim yağmurları kasıma sarkınca, buğday, arpa ekmekte geç kaldı...

Cebinde parası olanlar traktörün deposunu doldurup tarlalarını, yaş, çamur demeden ekmeye çalışıyor...

Parası olmayanlar ise akaryakıt istasyonuna giderek, veresiye mazot alıp alamayacaklarını öğreniyor. İstasyon veresiyeye yanaşırsa, belirli koşulları var. Önce parayı ne zaman alabileceğini öğreniyor. Sonra traktörün deposunu doldurduğu günkü litre fiyatı üzerinden değil, parayı tahsil edeceği günkü litre fiyatı üzerinden hesaplayarak bedeli alacağını söylüyor. Bu da yetmiyor, bir de kefil getirmesini istiyor.

Bu zorluklar içerisinde ekiliyor tarlalar. Ekiliyor ama sadece bununla da iş bitmiyor. Bazı topraklar her yıl işlendiğinden verimliliğini yitirdiği için hayvan ve yapay gübreye ve de doğal olarak işçiliğe ihtiyaç duyuluyor.

İş yine paraya geliyor. Cebinde paran varsa, yapay gübreyi alır atarsın, o kolay... ama hayvan gübresini bulmak neredeyse olanaksız.

Çünkü köylünün elinde hayvan kalmamış. Bundan 8-10 yıl önce köyde yaşayan üç kişiden birinin 25-30 civarında küçük veya büyükbaş hayvanı olurdu, şimdi yok olmuş...

Zaten Kurban Bayramı’nda da bu durum kendisini belli etti. Birçok kişi pahalılıktan kurban kesemedi. Dışarıdan getirilen ithal hayvanlar da pahalılığa çare olamadı.

Alaşehir, Sarıgöl, Kiraz ilçelerindeki hayvan pazarlarında kurbanlıklar, kamyonların üzerlerinden aşağıya indiriliyor, parası olan fiyatını sormuyor. Hayvanın boynuzunu tutuyor, “benim” diyor. Mal sahibinin vicdanına kalmış fiyatını belirlemek.

Yıllarca ekile ekile yorulan, verimsizleşen topraklarını yeniden işler hale getirebilmek için uğraş veren üreticilerin durumu her geçen yıl kötüleşiyor.