İki sahne... Birincisi Ankara katliamında.
Patlama bölgesinin çok yakınında bir seyyar köfteci var, görüntüleri internette.
Önce tezgâhını bırakıp, herkes gibi kaçıyor.
O da ne?
Daha dakika geçmeden dönüp ızgaranın üstündeki köfteleri yanmasın diye çeviriyor.
Tezgâhının önünde parçalanmış insan be
denleri, kan, çığlıklar...
Köftecinin bu davranışı nasıl açıklanabilir?
Şoktan ötürü mü, yoksa?
***
İkinci sahneye milyonlar tanık oldu; Konya’da milli maç öncesi.
Ülkenin bağrı delinmiş, çoluk çocuk, yaşlı, genç, kadın, erkek onlarca insanımız ölmüş, alçakça bir terör saldırısı, üç günlük yas...
Bir dakikalık saygı duruşu, tribünlerden yansıyan ıslıklar, yuhalamalar ve tekbir sesleriyle bölünüyor.
Hayatın aynası futboldan yansıyan, insanlıktan uzak, utanç verici, acı verici bir tabloyla sarsılıyoruz...
Bu nasıl insanlık dışı anlaşılmaz bir tutumdur, üstelik milli maçta?
Bölünen toplumdur oysa.
Saygı duruşundaki “saygısızlık”, Ankara’daki
saldırının bir uzantısı oluyor.
***
İnsanımız nasıl bu hale geldi, nasıl bölündü?Toplum neden parçalandı?Iktidarın yarattığı toplumsal ayrışmanın sonucudur. Bu sevgisizlik, saygısızlık
merhamet yoksunluğu
düşmanlık
kutuplaşma
nefret söylemi
ötekileştirme
yok sayma
vicdansızlık
alçaklık
baskı, zorbalık, saçmalık, zırvalık ve yasaklar. Utanç vericidir... Ortak sevinç ve tasada bir araya gelmeyen,
ayrışan ulusun geleceği ne olabilir?
***
Yugoslavya benzeri bir yıkım mı kapıda?
Daha kanlı, daha büyük çatışmaların, ölümün,
kavganın, şiddetin, iç savaşın çan sesleri mi?
Kaygı verici...
Ancak, akla, bilime, iyiliğe, umuda, insanlığa ve geleceğe inandığımız, mücadele ettiğimiz sürece başaramayacaklar.
