Uygar Avrupa’da “kadın haklarının” ne denli zor ve uzun uğraşlar sonucu alındığının ilginç bir örneği, Cumhuriyet’te “Dünyada Bugün” köşesinde yayımlandı.

“1909’da bugün cezaevinde bulunan kadın hakları savunucularının zor kullanılarak beslendiği, İngiliz parlamentosunda açıklanmıştı. Genel olarak kadınlara oy hakkı elde etme amacına dayanan ‘Sufrage (Sufrij)’ hareketinin İngiltere’deki başlangıcı 1830’lara rastlamaktaydı. Yıllar süren etkili mücadeleleri acıyla dolu olsa da 20. yüzyıl başlarında sonuç vermeye koyulmuştu. 1818’de, 30 yaşını dolduran kadınlara verilen oy hakkı, 10 yıl sonra erkeklerle eşit yaştakilere de tanınmıştı.” (Cumhuriyet gazetesi, 28 Eylül 2012- Tarihte Bugün- Mümtaz Arıkan.)

Birleşmiş Milletler’in kuruluşunun 50. yıldönümü olan Eylül 1995’te Çin’in Pekin kentinde yapılan Dördüncü Dünya Kadın Konferansı’na katılan 189 (yüz seksen dokuz) ülke, Birleşmiş Milletler Pekin Deklarasyonu’nu kabul ederek imzalamış. ‘Uluslararası Sözleşmeler’ güvencesindeki Kadın ve Çocuk Hakları:

“1. Biz, Dördüncü Dünya Kadın Konferansı’na katılan hükümetler,

3. Bütün insanlığın yararı için her yerdeki bütün kadınlar adına eşitlik, kalkınma ve barış hedeflerini ileri götürmeye kararlı olarak,

4. Her yerdeki bütün kadınların sesine kulak veren ve kadınların, rollerinin ve koşullarının farklılığını dikkate alan, dünya gençliğinde var olan umuttan güç alan ve bu yolu açan kadınları saygıyla anarak,

5. Son on yılda kadınların statüsünde bazı önemli konularda ilerleme kaydedildiğini, ama gelişmenin eşit olmadığını, kadınla-erkek arasındaki eşitsizliğin devam ettiğini ve bütün insanların iyiliği için ciddi sonuçlar doğurabilecek başlıca engellerin varlığını sürdürdüğünü kabul ederek,

29. Kadınlara ve kız çocuklarına yönelik her türden şiddeti önlemeye ve ortadan kaldırmaya,

31. Kadınların ve kız çocuklarının insan haklarını yaygınlaştırmaya ve korumaya,

33. Özellikle kadınları ve kız çocuklarını korumak için insani hukukun dahil olduğu, uluslararası hukuka saygıyı temin etmeye;

38. Biz, hükümetler olarak cinsiyete dayalı bir bakış açısının bütün politika ve programlarımızda yansıtılacağını garanti ederek bu ‘Eylem Platformu’nu uygulamayı kabul ve taahhüt ediyoruz. Birleşmiş Milletler sistemini, bölgesel ve uluslararası mali kuruluşları, diğer ilgili bölgesel ve uluslararası kuruluşları ve bütün kadınları ve erkekleri, hükümet dışı kuruluşları, özerkliklerine tamamıyla saygı duyarak ve sivil toplumun bütün sektörlerini, hükümetlerle işbirliği yaparak kendilerini tamamen bu ‘Eylem Platformu’nun uygulanmasına adamaya ve katkıda bulunmaya davet ediyoruz. (…)”

Pekin Deklarasyonu’nda yer alan, kadın ve çocuklara verilen hakların “gerçek yaşamda” nasıl uygulandığı konusunu da yetkin uzmanına bırakıyoruz.

UNICEF’in çocuk hakları danışmanlığını yapan Prof. Dr. Oğuz Polat’ın 2006 yılında hazırlamış olduğu rapordan alıntılar:

“(…) Araştırmalara ve tahminlere göre Kamboçya’daki 800 bin fahişenin üçte birini çocuklar oluşturuyor. Çocuk fahişelerin sayısı Tayland’da 800 bin, Endonezya’da 400 bin, Hindistan ve Filipinler’de 100 bin, Brezilya’da ise 500 bin ila 2 milyon gibi korkunç sayılarla ifade ediliyor.

Sri Lanka’daki genelevlerde 6 yaşındaki çocuklara rastlanmaktadır.”

Sonuç olarak:

On beş ülkeden oluşan Güvenlik Konseyi’nde “Mutlak veto yetkisine sahip” beş ülkeden biri olan olan ABD, Rusya, Çin Halk Cumhuriyeti, Birleşik Krallık ve Fransa, BM (Birleşmiş Milletler üyesi diğer 188 üyenin “vekâleti” ile, insan hakları üzerine “masallar” anlatarak “dünyayı ayakta uyutmaya” çalışmakta.