'Birbirlerine aşkla bağlı iki genç insan. Ama bugün, ölümle burun burunalar'

Hürriyet gazetesinden Ayşe Arman, OHAl adı altında mesleklerinden ihraç edilen ve 126 gündür ölüm orucunda olan Semih Özakça'nın eşi Esra Özakça ile konuştu... Özakça , yaşadıkları o 126 günün hikayesini, evlerine polis baskınını ve ölüm orucunda yaşadıklarını anlattı.

İşte Ayşe Arman'ın röportajından başlıklar;

"Elimde değil, korkuyorum"

"Eşin Semih, 126 gündür ölüm orucunda. Sen ne durumdasın? Senin ruh halin nasıl?

- Herkes gibi Nuriye Hoca ve Semih’in sağlığından çok endişeliyim. Elimde değil, korkuyorum. Sonra kendime kızıyorum, endişelenmemeye, aklıma kötü şeyler getirmemeye çalışıyorum. Bu kadar uzun süre açlığın insan bedeni üzerindeki etkileri tam olarak kestirilemediğinden kalbim ağzımda. Beni de gözaltına almışlardı, evvelsi gün serbest bıraktılar. Görüş günümüzdü, koştum cezaevine Semih’in yanına gittim..."

"Ağlamama Semih müsade etmiyor"

"Ne yapıyorsun onu görünce? Âşık olduğun adam, 25 kilo zayıflamış durumda, kas sistemi çökmüş durumda... Ağlıyor musun?

 - Duygulanıyorum ama ağlamama Semih müsaade etmiyor! O durumdayken bile bana espriler yapıyor. “Ooooo! Bırakmışlar seni! Oysa, kadın hapishanesi bizim binaya yakın. Tüh! Aynı kampusun içinde olacaktık!” diyor, beni güldürüyor...

Kapalı görüş müydü önceki günkü?

- Evet, cam vardı aramızda. Görevliler sonradan dediler ki, kapıya kadar tekerlekli sandalyeyle gelmiş, ben görmeyeyim diye köşede inmiş sandalyeden, bana doğru yürümüş. Tabii yürümesi de epey aksıyor artık. 126 gündür yemek yemeyen bir insanın bütün bedeni, kas sistemi bir şekilde zarar görüyor. Fiziksel olarak çöküş yaşıyor. Ama Semih’in morali Allah’a şükür çok iyi..."

Senin açlık grevi yapmanın sebebi ne? Eşinin neler yaşadığını anlamak mı, yapılanı protesto etmek mi?

 - İkisini de içeriyor aslında. Semih açlık grevinin 75. gününde gözaltına alındı. Dosyası bomboştu ve çok haksız bir tutuklamaydı. “Semih ve Nuriye Hoca serbest bırakılana kadar ben de açlık grevinde olacağım!” dedim ve o gün başladım. Hâlâ da devam ediyorum..."

"O içeride ben dışarıda eriyor"

"Sen kaç kilo verdin?

- Semih başladığında, tutuklanmadan önceki 75 gün açlık grevinde değildim ama o dönem 6-7 kilo kadar vermiştim. Şimdi de 8-9 kilo kadar verdim. Toplam 16 kilo, Semih’inki ise 25 oldu...

İnsan sevdiği adam içeride erirken ne hisseder?

- O da dışarıda erir! Dışarısı da “dışarısı” olmaz! Ben de onunla içerideyim, o neredeyse ben de oradayım. Semih yemiyor, içmiyor; benim de boğazımdan bir şey geçmiyor. Canımdan bir parçanın erimesini izlemek gerçekten kolay değil. Ama onun kararına iradesine saygı duyuyorum. Asla bir laf etmedim. Annesi dedi, benim annem dedi, akrabalarımız dedi, herkes dedi...

"Yapamam çünkü bu ondan başka bir yaşam istemek olur"

"İyi de “Şurada yaşayacağımız bir hayat, bırak artık, hayata dön, bana dön!” demiyor musun?

- Hayır, bunu hiç demedim, diyemem. Çünkü bu, ondan başka bir yaşam istemek olur. Onun iradesine, hayat duruşuna, kararlarına saygısızlık olur. İnandığı, uğrunda savaştığı bir şey olmazsa, Semih yaşayamaz. Ve yüzde bir milyon haklı bu adam! “Haksız yere işten atıldık, bize işimizi geri verin!” diyor. Ve bunu, sadece kendisi için değil, haksızlığa uğrayan herkes için yapıyor. Bence müthiş onurlu bir şey yapıyor..."

"Hem arkadaşım hem kocam hem sevgilim her şeyim Semih benim"

Ne zaman, nasıl tanıştınız?

- Semih benim üniversiteden sınıf arkadaşım. Sinop Üniversitesi Sınıf Öğretmenliği’nde aynı sınıftaydık. 3. sınıfa kadar birlikte okuduk...

Nasıl bir aşk sizinki?

- Büyük aşk, tarifi yok, o kadar büyük. Savunmamda da söyledim, “Eşimin arkasında durmam sorgulanamaz! Toprağın altına girse bile, onun arkasında ve yanında olmaya devam edeceğim!” Böyle bir aşk...

Hangi özelliğine âşık oldun?

- O kadar çok ki, hangi birini sayayım. Müthiş sevecendir Semih, iyi kalplidir, eşitlikçidir, hakkaniyetlidir, merhametlidir, adaletlidir. İnsandır benim kocam. Dünyanın en güzel gülüşlü adamıdır. Bir bakar insanın yüzüne, güneş açar yüzünüzde. Sakin, sabırlı ve dingindir. Benim tam tersim aslında. İnanılmaz bir şekilde birbirimizi tamamlıyoruz ama. Ben onunla varım, onunla birim. O kadar ortak noktamız var ki. Hem arkadaşım hem kocam hem sevgilim her şeyim Semih benim. Her şeyin temelinde de biz çok iyi iki arkadaşız. Birlikte çok badire atlattık, çok zorluklar çektik...

Neler mesela?

- İkimiz de öğretmeniz. Ama mezun olduk, atanamadık. Memleketlerimize döndük. Ben Aydın’da ücretli öğretmenlik yaptım, o da Eskişehir’de farklı işlerde çalıştı. Sonra askere gitti, ben atandım. Sonra o da atandı. Yine ayrıydık, çünkü başka bir yere atandı. 3 yıl ayrı kaldık ama aşkımız hep devam etti, hiç kopmadık. O süre zarfında toplam 10 gün görüşmüşüzdür..."

Nasıl haberleşiyordunuz?

- Biz biraz eski zaman insanları gibiyiz. Nostaljik de bizim durumumuz, mektuplaşıyorduk. Ama tabii, diğer iletişim cihazlarını da kullanıyorduk. Şimdi de mektuplaşıyoruz. Ama son dönemde Semih’in kol kasları izin vermediği için artık yazamıyor...

"Çok büyük bir aşk bizimki"

Askerden gelince o nereye atandı?

Çok büyük bir aşk bizimki

O Erzurum’a, ben Mardin’e...

Siz, iki çalıkuşuydunuz...

Evet, ikimiz de sınıf öğretmeniydik. Ben, köy öğretmeniydim. İkimiz de varlıklı olmayan ailelerin çocuğuyuz. Çok çabaladık hayatta. Ne başardıysak gerçekten tırnaklarımızla başardık. Hele Semih’in babası yok, dedesi büyütmüş onu. Çok okuyan, çocukları çok seven, çok iyi bir öğretmendir.

Sonra peki nasıl evlendiniz?

- 19 Mayıs’ta ben onun ziyaretine gitmiştim. Birlikte Ani Harabeleri’ne gittik, orada bana teklif etti. Dünyalar benim oldu! Ona nefessiz bırakacak kadar sıkı sarıldım, ömrümün sonuna kadar da yanında olacağımı, hep sarılacağımı söyledim.

 Röportajın tamamını okumak için buraya yıklayın