Hukuksuzluk 'ENGEL' tanımadı

 

Mürşit’e göre, abisi, yerinde duramayan yapısı nedeniyle hapse düştü.  Bir yanı hep çocuk kalmış bir adam o. Aklına estiğini yapan,  yükleme işi varsa çalışan, yoksa da sürekli bir yerlere gidip gelen... Öyle ki; röportaj için sözleştiğimiz saatte buluşamadık. Mürşit, ‘yoldalar, birazdan gelirler’ dediyse de, ‘ben biraz dolanıp gelirim’ diye ortadan kaybolmuştu.  Durduğu yerde canı sıkılıyor çünkü. Röportajın sonunda da, ellerini havaya kaldırıp ‘hadi eyvallah’ deyip çıktı,  hızla gözden kayboldu.  Mürşit, ‘Çocukken de böyleydi. Köyden çıkıp giderdi. Sıcak kanlıdır. Arkadaşlarına, akrabalarına çok düşkündür. Biri bir şey istesin sonunu düşünmez.  Beladan uzak durayım demez, kendini korumaz” diyor. 

 

 

 

Mehmet Tahir İlhan’ın davası o dönem çok konuşulmuştu.  İlhan’ın yolunu adliyeye düşüren olay,  2011 milletvekili seçimleri sürecinde yaşandı. YSK, Emek Barış ve Demokrasi Bloğu’nun 7 bağımsız adayının, adaylığını iptal etmişti. Karar, bağımsızları destekleyen her kesim tarafından protesto ediliyordu.  Mersin’de, 24 Nisan 2011 günü saat 23.30 sıralında, Okan Merzeci Bulvarı’na barikat kuran, slogan atan, 60 kişilik gruba polis müdahale etmişti. İlhan, bu grubun içinde yer aldığı gerekçesiyle gözaltına alındı. Feci şekilde dövüldü.  Sabah yüzü gözü şişmiş bir şekilde bırakıldı.  Polis tutanağına göre, üzerinde, kenarı işlemeli çiçek desenli eşarp, yarım limon, ‘görevli’ yazılı yaka kartı vardı.   20 Nisan’da BDP İl Binası önünde yapılan basın açıklamasında görüntülenmişti.  Tutanaktaki tespit şöyleydi: ‘Görüntünün 00.02.16 saniyesinde Mehmet Tahir İlhan isimli şahsın grup içinde yer aldığı görüldü...’  Bir saniyelik görüntüyle, 5 Aralık 2011’de tutuklandı, dört ayrı suçtan yargılandı: “Görevi yaptırmamak için direnme, örgüt adına suç işleme, örgüt propagandası, izinsiz gösteri.”

 

 

 

İddianamede, sağır dilsiz olduğu unutulmuştu. Örgüt elebaşı ve lehine, başkalarının attığı sloganlardan  sorumlu tutuldu. Uyarıya rağmen dağılmamakla suçlandı. Savcı, YSK kararını protesto çağrısının Kandil’den geldiğini savunuyordu. Protestoların işe yaramasıyla, YSK’nin kararının kaldırılmasıyla ilgilenmiyordu. Çünkü, İlhan’ın içinde bulunduğu grup, polise molotof ve taş atmıştı.  Davanın bir de müştekisi vardı. Polis memuru, “Çenemden yaralandım. Şikayetçiyim. Ama beni yaralayan şahısları görmedim, tanımıyorum” demişti. İddianamede, eylemcilerden polise molotof atıldığı ancak İlhan’ın molotof taşıyarak, saldırı yaptığının tespit edilemediği ifade edilmişti. İlhan, bu dosyadan 8 yıl 4 ay hapse mahkum edildi. Yargıtay, örgüt propagandası ve izinsiz gösteri iddiasıyla ilgili hukuki durumun yeniden tayinini isteyerek kararı bozdu. İkinci yargılamada,  7 yıl 1 ay hapse çarptırıldı.

İlhan’ın diğer dosyasının konusu ise BDP’nin ‘Demokratik Çözüm Çadırı’na gitmiş olması. Adana 8. Ağır Ceza Mahkemesi’nin gerekçeli kararındaki tespit şöyle: “Çadırlar kurulduklarından beri PKK adına gerçekleştirilen eylemlerin merkezi oldu. Ses sistemiyle yasadışı konuşmalar yapılarak, terör örgütü övüldü.” Davada başka sanıklar da vardı. İlhan, ‘örgüt adına suç işlediği’ gerekçesiyle 4 yıl 2 ay hapse mahkum edildi. Bu dosya, Yargıtay 16. Ceza Dairesi’nde temyizde. Çadırda, birinde yalnız olmak üzere iki gece geçirmişti... 

 

 

Savcılar da yargıçlar da, İlhan’ın fiziksel engelini, olayların boyutunu algılayabilecek durumda olup olmadığını tartışmadı. İlhan ise herkesin yaptığı şeyleri yaptığını, tutuklanmayı beklemediğini söylüyor. Çıktıktan sonra mezarlıkta bir buçuk ay temizlik yaptı. Şimdi haftada bir karakola imza veriyor: “Sebze halinde çalışıyorum. İşten çıkardım, canım sıkılırdı, çadırın olduğu yere giderdim. Kalabalık oluyordu. Ne olsa ‘herkes gidiyor’ diyordum. Eylemin olduğu gün arkadaşlarımı gördüm. Yanlarına gider gitmez,  gazlı müdahale başladı. Benim zaten dilim yok, kulağım yok.”Cezaevini sorunca  yüz ifadesi birden değişiyor. Ne kadar kötü günler geçirdiği, mimiklerinden, el kol işaretlerinden anlaşılıyor: “Her gün kavga dövüş olurdu. Ben kimsenin dediğinden bir şey anlamıyordum. Kimse de beni anlamıyordu.  Zorla temizlik yaptırdılar. Beni rahat bıraksınlar diye mecburen para veriyordum. Çok sıkıntı çektim.” En çok gökyüzüne bakmayı özlediğini söylüyor. Tahliyesini, ‘dünyalar benim oldu’ diye anlatıyor. Mürşit, araya girip, çocuklarını göstererek, ‘Onları özledin değil mi? Onlar için çok çalışacaksın bundan sonra’ diye vurguluyor.  Abisinin yeniden başını ‘belaya’ sokmasıdan korkuyor ister istemez... Çünkü, tahliye için çok çabalamış. Cezaevi idaresini dilekçe yağmuruna tutmuş. “Derdimizi kimseye anlatamadık” diyerek, şunları anlatıyor: “Kürkçüler Cezaevi’nde görüşe her gittiğimizde ağlıyordu. Çok zor alıştı. ‘Ben niye burdayım? Ben bir şey yapmadım’ diyordu. Arkadaşları en ufak haraketini yanlış anlıyordu, kavga ediyorlardı. Kendini anlatamayınca sinirleniyordu.  İhtiyaçlarını gardiyanlara iletmek için de arkadaşlarına muhtaçtı.  Tutuklu olduğu sürede bir kere bile tercüman getirmediler. Ailesine biz baktık.  Ben, 50 bin lira harcadım. İçerde çok parası gidiyordu. Boncuk işlemeyi öğrendi, 300 liralık boncuk alıyordum. Yarısını başkaları alıyordu... ”

 

 

Duruşmalarda kendini iyi savundu mu? Adalet yerini buldu mu? Dosyada bu soruların yanıtı da yok.  Mürşit, “Tercüman abimin söylediklerini anlamdı ki... Ben tercüme edeyim dedim kabul etmediler” diyor. Abisi içerdeyken avukatıyla Anayasa Mahkemesi’ne başvurdu. Bu haksızlığın peşini bırakmamaya kararlı: “Abim, şimdi ‘keşke çadıra gitmeseydim’ diyor. Annemi üzdüğü için pişman. Annem, sürekli, ‘sakın o mahalleye gitme’ derdi. Şevket Sümer Mahallesi’nde o dönem her gün savaş vardı. Televizyonda görürdük...  Ama başına geleceklere dair en ufak fikri yok ki... İşin başından beri söylediğim tek bir şey var abim haksızlığa uğradı. Çok ağır ceza aldı.” 

 

 

Belgesel yönetmeni Ender Yeşildağ,  Mehmet Tahir İlhan’ın başına gelenleri, ‘Duyulmayan’ adlı belgeselinde anlattı. Yeşildağ,  İlhan’ın evinde, cezaevi önünde, sebze halinde çekimler yaptı. İlhan’ın ailesiyle, avukatı Tugay Bek’le görüşmeler yaptı.  Belgesel, festivallerde gösterilecek.