Kötü bir gündü...
*
Bir sessizlik çöktü...
Arkadaki bahçede artık kimse yoktu...
Saksağan, kediler, serçeler...
Hepsi ölmüştü...
*
Bizim evin çevresine de zehirli yiyecekler attılar...
Duvarın öte yanında yaşayan anne kediyi, çağırdığımız belediye ekibi otların arasında cansız buldu...
Yavruları o gece sabaha kadar annelerini beklediler...
Dördü birden ağladı...
*
Geceleri gelip karnını doyurduktan sonra, son lokmayı alıp uzaktaki yavrularına götüren o anne tilki...
Bebeklerinin yiyeceği ağzında, ormanın hemen girişinde yerdeydi... Bebekleri ne kadar aç yaşayabildiler, kimse bilemez...
*
O akşam sevgili Fazıl Say’ın konserine gidecektik, Andree konser giysileri içinde, sokakta büyüttüğü kedilerden birisi kucağında cansız, kalakaldı...
Çevrede insanlar kedilerini, karanlıkta eve dönmeyen köpeklerini aramaya başladılar...
Gecenin sessizliğinde, köpeklerinin ya da kedilerinin adını çağıran kadınların, çocukların sesi titrekti...
Arada bir çığlık sesi geliyordu...
Çocukların çoğu o gece odalarına kapanıp ağladılar...
*
Nasıl bir insan, zehirli yiyecekler hazırlayıp, hepimiz gibi Allah’ın yarattığı ve kimseye zararı olmayan canlıları öldürmek için gece yola çıkabilir?..
*
Onu bulun...
*
Çünkü insanlar da tehlikede...
Bu kentlerin her yerinde “tarım ilacı” adı altında zehir satılıyor... Bidonlar dolusu istediğiniz kadar satın alabilirsiniz...
Bu manyaklardan birisi, su kanalları ile bir kenti öldürebilir...
*
O günden bu yana, sabahları arka bahçede serçe sesi yok...
Saksağanlar kavga etmiyor...
Kediler duvarda değil...
Bahçe anlamsız...
*
Uzun tüyleri içinde, yeşil gözleri ile yavru kedi “Kartuş” tek başına, korka korka dolanıyor kimi zaman...
Camın önüne yerleşti...
Annesi ona henüz hiçbir şey öğretememişti...
İpin ucuna bağlı pijama terliği ile uzaktan ona fare yakalamayı öğretiyorum...
Kaçmasa, onu kucağıma alıp sımsıkı sararak sevmek istiyorum...
Ama bende “insan” kokusu var...
