Cumhurbaşkanı’nın, “ya bizdensiniz, ya terör destekçisi” ifadesi ile çok vahim bir eşik daha aşıldı. Dahası, yeni terörist tanımı ile, yani “terörist sadece silahlı olmaz, köşe yazarı da, akademisyen de, sivil toplum örgütü de olur” tarifi ile artık “düşünce ve ifade özgürlüğü diye bir şey yok, ağzınızdan çıkan her şey aleyhinize delil olarak kullanılabilir” denmiş oldu. “Ya bizdensiniz, ya kırk satır, ya kırk katır” denmiş oldu. “Ya bizdensiniz ya da çekecek çileniz var”, “ya bizdensiniz, ya da biz sizi bizden yapmayı biliriz” denmiş oldu. “Bizden olmayana terörist muamelesi yaparız, görürsünüz gününüzü” denmiş oldu. Nitekim, hemen ardından barış çağrısı yapan bildiriyi imzalayan, üç akademisyen düşünceleri doğrultusunda yaptıkları basın toplantısı nedeni ile tutuklandı.

Kıskaç altında
Bu ülkede yaşayan herkes, “ya iktidar zihniyetini, ya terörü desteklemek” seçimi ile kıskaç altına alınamaz. İktidar zihniyetini şu veya bu nedenle desteklemeyen herkes neden terörü destekliyor olsun? Belli ki, asıl mesele, terör bahanesi ve yaftalaması ile muhalefet eden herkesi sindirmek, susturmak. Sinip susmalıyız ki, “Neler oluyor, niye oluyor, iktidarın izlediği siyaset dışında çıkış yolu yok mu” gibi sorular sorulamasın. Yoksa, ne demek “terörist sadece silahlı olmaz?” Velev ki çok saçma, çok yadırgatıcı, çok marjinal bir görüş dile getirilmiş olsun, herhangi bir söz, yazı, ifade terörü nasıl desteklemiş olacak? Kim köşe yazısına, akademisyenin ne dediğine bakarak eyleme geçiyor? Var mı, olabilir mi böyle bir durum? Veya, masum insanlara yönelik şiddet, kim ne derse desin, kamuoyunu şiddeti mazur görmeye ikna edebilir mi, var mı bunun örneği? Düşünce ve ifade özgürlüğü tam da, “söz şiddetin yerini aldığı ölçüde şiddet alan kaybedeceği için” önemlidir. Demokrasiler tam da bu nedenle fikir özgürlüğünü önemserler.
Biliyorum, “demokrasiymiş, düşünce özgürlüğüymüş, insan hakkıymış, boş verin bunlar aramıza fesat sokmak için Batılıların dolaşıma soktuğu zehirli fikirler” diye düşünen, zamanında da bu kavramlar üzerinde hiç düşünme gereği duymadan sadece iktidar mücadelesi için araçsal olarak benimseyen iktidar çevreleri için, yukarıda söylediklerimizin hiçbir karşılığı yok. O kadar ki birisi, “Başkaları ne der diye çekinmeyelim, gerekeni yapalım” demiş. Bence de kafalarındaki tek sorun “başkaları ne diyecek” ise, koyversinler gitsin; zaten uzun süredir yaptıkları bu.Belli değerleri, telakkileri içine sindiremeden, sadece araçsal ve geçici olarak sahiplenenlerin iktidarının geleceği nokta buydu, artık ona da ihtiyaçları kalmamış, olay bu.

Zil takip oynamak
Bu arada, siyasetçiler bir yana, iktidar destekçisi yazar, çizer, aydın, akademisyen takımdan pek çok insanın, başka fikirden olan diğer yazar, çizer, aydın, akademisyenlerin iktidar tarafından bastırılıp, ezilmesi karşısında adeta zil takıp oynaması, aralarından “Fikirlerimiz ayrı ama o başka, bu insanların baskı ile susturulması başka” diyen birinin çıkmaması, sadece utanç verici. Eline kalemi alanın, “fazlasıyla hak ettiler” demekte yarışması, dünün pısırıklarının iktidara sırtını dayayınca aslan kesilmesi, üç kelimeyi bir araya getirmediği halde bilge geçinenlerin kaleminden kan damlaması, aydın düşmanlığında siyasetçiler ile yarışması, nereden baksanız hazin bir tecelli. Ama şaşacak bir şey yok, otoriter rejimlerin en kötü neticesi ahlaki düşüştür.
Belli ki, cadı avı dalgası daha da büyüyecek, zor zamanlar yaşayacağız, iktidar girdiği çıkmaz sokakta çok can yakacak. Zaten, bırakın düşünce özgürlüğünü, cadı avını, iş geldi, mehter marşı ile şehir kuşatmaya kadar vardı. Bu koşullar altında bir eski milletvekilinin, iktidar korosundan bir TV kanalında, yaşından başından utanmadan, Diyarbakır Bağlar’da, Hizbullahçıların “teröristlere pabuç bırakmayacağını” iftiharla ileri sürmesine şaşmamak lazım. Ama tüm bunlar karşısında, dehşete düşmek lazım, itiraz etmek, karşı durmak lazım. İsterlerse, “teröre destek” diye korkutsunlar, kendinden emin olan, bu türden karalamalara pabuç bırakmaz; özgürlükleri, barışı, doğru bildiğini savunmaktan geri durmaz. Yoksa, sahiden “terör” kazanır.