Yeni bir kitap. “Tıp Bu Değil.”
Prof. Dr. İlknur Arslanoğlu editörlüğünde günümüz tıbbına yöneltilmiş bir eleştiri. (İthaki Yayınları, 2012.)
İnsanı bir inceleme nesnesine indirgemiş piyasa tıbbı.
İnsanı MR raporlarıyla, laboratuvar sonuçlarıyla gören yeni tıp.
Özelleştirilen tıbbın fayda-maliyet hesabıyla yönetilen sağlık hizmetleri.
Parası olana her şeyin sunulduğu, olmayana hiçbir şeyin verilmediği yeni bir sağlık dünyası.
Sağlığı korumanın unutulduğu, sadece hastalıkların dikkate alındığı tüketim ekonomisi tıbbı.
Japon aile hekimleri, bakmakla yükümlü oldukları ailelerden aylık bir ödenti alırlarmış. Ancak bu ödenti bütün aile bireyleri sağlıklı olduğu sürece ödenirmiş. Ailede bir kişi bile hasta olursa hekime ödenen para kesilir, hasta iyileştikten sonra ödeme yeniden başlarmış.
Böylece Japon hekimi ailenin ödentisini hastalık için değil, sağlık için alırmış. Herhalde günümüzün Japonya’sında bu uygulama yoktur.
Günümüzde her gün artan hastalıklar...
Her gün tüketimi katlanan ilaçlar...
Görmezden gelinen sağlık bozucu etkenler...
Paranın egemenliğindeki bu yeni dünyada tıbbın da yeniden biçimlenişi.
Gerçekten de, TIP BU DEĞİL.
Amerikalı profesör Dr. Nancy Andreasen de bu duruma karşı çıkıyordu.
“Biz hastalarımızı testlere teslim etmek için doktor olmadık” diyordu.
Sorun yalnız tıp biliminde mi?
***
HUKUK BU DEĞİL!
Bugün ülkemizde hukuk var ama adalet yok!
Bunu ben değil, ülkemizin değerli hukukçuları söylüyor.
Barolar söylüyor, önemli hukuk insanları söylüyor.
Hukuk her öğesiyle var. Mahkemeler, savcılar, yargıçlar var.
Adalet sarayları var.
Ama adalet yok.
Oysa hukuk bilimi, tarafsız adalet dağıtıcısı olmak için var.
Hukuk, biçimsel kurallar demeti değildir.
Kanunların ruhu vardır.
Adaletin vicdanı vardır.
Hukuk, intikam alma aracı olmamalıdır.
Hukuk, bir tarafın hesaplaşma isteğine hizmet etmemelidir.
Böyle olduğu zaman bilinir ki:
HUKUK BU DEĞİL!
***
EĞİTİM BU DEĞİL!
Eğitim bilgilerin ezberletilmesi değildir.
Ülkemizin eğitimi budur.
Eğitim, olgun insan yetiştirmek içindir.
Ülkemizin eğitiminin böyle bir amacı yoktur.
Eğitim, kültürlü insan yetiştirmek içindir.
Ülkemizin eğitiminin böyle bir özü yoktur.
Eğitim, eleştirel düşünce için yapılmalıdır.
Ülkemizde eğitim itaat kültürüne hizmet etmek için değiştirilmektedir.
Eğitim özgür insan yetiştirmek içindir.
Ülkemiz özgür insanı yetiştirmemek için çalışmaktadır.
Eğitim laik olursa evrensel nitelik taşır.
Ülkemizde laiklik her yolla kaldırılmaya çalışılmaktadır.
Eğitim düşünen insan yetiştirmek içindir.
Ülkemiz düşünen insandan kurtulmaya çalışmaktadır.
Eğitim elbette bu değil.
Eğitim diploma ticareti değildir.
EĞİTİM BU DEĞİLDİR!
***
DEMOKRASİ BU DEĞİL!
Demokrasi beş yılda bir sandığa oy atmak değildir.
Ülkemizde buna demokrasi derler.
Demokrasi, insanlara özgürlük vermek içindir.
Ülkem, bireyin özgürlüğünden korkar.
Demokrasi insanın güven içinde yaşaması demektir.
Ülkemde güvenliğin anahtarı suskunluktur.
Demokrasi her farklı düşüncenin rahatça açıklanmasıdır.
Ülkemde bunun adı “terör faaliyeti”dir.
Demokrasi insanın huzur içinde yaşamasıdır.
Ülkemde huzurlu olmanın yolu hiçbir şeye karışmamaktan geçer.
Demokrasi insanların özgürce yazıp yayımlaması içindir.
Ülkemde yayımlanmamış kitap için bile insan hapsedilmiştir.
Demokrasi, farklılıkların bir arada yaşaması içindir.
Ülkem artık bu farklılıkları suçlama yoluna girmiştir.
Bu demokrasiye ileri de dense, süper de dense, bilinmektedir ki:
DEMOKRASİ BU DEĞİL!
***
HAYAT BU DEĞİL!
Robotların da ömrü vardır.
Çalışır, yıpranır, eskir, hurdaya çıkarılır.
Robot ne yaşadığını bilir ne öldüğünü.
İnsanın robottan farkı budur.
İnsan yaşadığını bilir, ne yaptığını bilir, öleceğini bilir.
İnsan yaşarken özgür olmak ister.
Yaşamına kendi karar vermek ister.
Yaşamında kendi kararlarını vermek ister.
Yaşamını kendi kararlarıyla yönetmek ister.
Güven içinde yaşamak ister.
Sevmek ister, sevilmek ister.
Saygı görmek ister, saygı duymak ister.
Böyle yaşamazsa insanın robottan farkı kalmaz.
İnsan düşününce anlar ki:
HAYAT BU DEĞİL!
