İki elim kanda da olsa flamenko kaçmaz!

İki bin kişilik salon, zaten bir koltuk boş bırak hesabıyla yarı yarıya inmiş, onun da yarısı ancak dolu. Ve Chano Dominquez, Flamenko Dörtlüsü ile kalkmış İspanya’dan gelmiş, salonu görüyor tabii, konserin bitiminde seyircilere kırık İngilizcesiyle teşekkür ediyor orada olduğumuz için ve “Tiyatroya gelmeye devam edin, buna ihtiyacımız var!” diyor. Gözlerim doluyor. 

Hepimiz iki arada bir derede kaldık. Pandemiden kaçmak için evde izole olmak ve temastan kaçınmakla işimizi, sosyal hayatımızı devam ettirmek arasında! Biz sosyal hayatımızı devam ettirmezsek sanat nasıl yaşayacak? Yeni normal koşullardan memnunum. 

Bir saat konser bana yetiyor. Chano Dominquez, piyanosunu caz ve flamenco’yla karıştırıp çalıyor hem de şahane çalıyor. Miles Davis melodilerine flamenko tadı katıyor ve Grammy adayı albümü Flamenco Sketches’den bir parça çalarken dansçısı Daniel Navarro solo dans ediyor! Siyah pantolon ve yelek giymiş, siyah kravat takmış. Saçlarından ter damlatana kadar tıkırdatıyor topuklarını. 

Zaten benim için flamenko, topukla çalınan müzik demek! Kollar yılan gibi kıvrılıyor, bel önde, sırt geriye yaslanıyor. Vokalde tam bir çingene, bir bağırıyor, yerimden zıplıyorum, yanık yanık söylüyor şarkılarını, neden bu kadar dertli acaba? Piyano ile New York’ta cazbara giderken solo ile Endülüs’teyiz! 

Bateri ise klasik caz. Ruhumuz sakinleşti, depremin ve koronanın tedirginliğine müzik çok iyi geldi. Diğer pek çok kurumun aksine Cemal Reşit Rey’in kasım programında epey bir yabancı sanatçı grup var. Yerliler de göz dolduruyor. Konser saatleri 18 ve 20, konser süreleri bir saat. HES kodu ve ateş ölçümü yapılıyor. Müzik ruhun gıdası. Pandemiye de iyi geliyor!