Sönmeyen Sözler...

Şaka, anlatımın en tatlısı, en ilgi çekeni, en etkili olanıdır. Barış ortamı sağlar, düşünce özgürlüğünün kapısını açar. Küçükle büyüğü eşit kılar; aradaki uçurumu dümdüz eder. Karadenizli seksenlik Temel Amca’yı yaşıtı bir bayanla evlendirirler. Üç beş gün sonra torunu gelir, Temel Amca’ya takılır: “Dedecuğum, çocuk mocuk yok midur?” Temel Amca şöyle yanıt verir: “Verdunuz baa bi kocakari. Tarihi eser, dokanamayirum oa!”

Buradaki inceliğe, içtenliğe bakar mısınız? Bazı yörelerde dede ile torunun değil konuşması, dedenin gölgesi bile soğuk rüzgârlar estirir. Kimi parti başkanlarının meydanlarda, televizyonlarda sözleriyle savaş çıkardıkları gibi! Oysa, sözün şekerlisi sunulsa, almam diyen mi olur? Sönmemiş, sıcak sözler insanı nasıl da ısıtıyor. Sıkıntılar, bir anlık da olsa atılıyor. İki insan arasında en kısa iletişim gülümsemeyle sağlanırmış.

İngilizlerin bir atasözü şöyle der: “Benim üç doktorum var; doktor neşe, doktor sessizlik, doktor perhiz.” Neşenin şahdamarı şakaya bağlı değil midir?

Emekli ilköğretim müfettişi Nafiz Arıkan, Trabzon Beşikdüzü doğumludur. Öğretmenlik diplomasını Beşikdüzü Köy Enstitüsü’nden alır. İlkokul öğretmeni iken gönlünü öğretmen Sebahat Hanım’a kaptırır. Evlenirler. Az zaman sonra Sebahat Hanım rahatsızlanır. Nafiz Bey, kayınvalidesine gider: “Bana, hastalukli kariyi niye verdunuz?’ diye diklenir. Kayınvalidesinin yanıtı şu olur: “Uşağum, ben saa kizumi verurken sağlam idi!”

İnsanın gülmediği günler, boşa geçmiş sayılırmış. Tüm ters gidişlere karşın, inadına gülümsemeli…