Öyle bir maç oldu ki, önceden hazırladığım ne varsa ağzıma tıktı. Sadece bir yarıdan yetişkin bir Süper Lig sezonunun beş maçta tüketeceği kadar çok gol, aksiyon ve malzeme vardı. Oysa yazıya eski İnönü’de olduğu gibi boğazın üstünde mehtabın kızarmasını izleyememekten şikâyet ederek girecektim. Olmadı. Mücadele kendisini öyle bir dayattı ki, gözümüzü alamadık.
Bülent Korkmaz’ı ve Antalyaspor’u tebrik ederek başlamalı. Rakibi iyi okumuşlar bir kere. Ama bir takımı ‘büyük’ yapan şeylerden biri de şu olsa gerek: Takım bir şeyler ortaya koyduğunda ve ışık verdiğinde; skor 0-2 mi, “4-2 biter”; 1-3 mü, “5-3’e döner” diye seyredebilme özgüveni. Kazansa da, kaybetse de bu değişmiyor.
Dün çok hareketli, sıkı tempolu bir maç izlediysek; akıllı goller atıp oyunu şenlendiren taraf Antalyaspor olsa da, bu daha çok Beşiktaş’ın sayesindeydi. Haksızlık etmeyelim. Aslında iki takım lego gibi birbirlerini tamamladı. Serpile serpile hücum edenle, kenetlene kenetlene kapanan harika bütünleşti.
Her şey o kadar da iyi değildi tabii. Ofsayt tartışmalı ilk gol, yeni kural yüzünden hepimize ders oldu, fakat tribünün hakem öfkesi dinmedi mesela. Sonra, daha tatil havasından çıkamamış, doğru düzgün bir pankart hazırlayamamış tribünler, kafayı Oğuzhan’a erken taktılar. Tamam, o da eleştirileri hak edecek kadar eski günlerini aratıyor. Ama takımın kaptanını ilk 20 dakikada yuhalamak tribün adabına pek uymasa gerek.
Sadece bu da değil. İkinci yarıda gerginlik oyunun estetiğini bozdu. Beşiktaş orta sahası özellikle ilk yarıda çok geçirgendi. Antalyaspor galipken çok çekildi falan filan. Yine de tüm bunlar maçın hakkedişine halel getirmemeli. Ligde bu statta ilk kez ve neredeyse üç sezon sonra evinde kaybetmiş olsalar da, dün gece Beşiktaşlılar -kızgın olsalar da- pek mutsuz değildiler muhtemelen. Sonuçta acayip bir maçtı. Kazanana, kaybedene pek takılmadan, yazlık sinemada vurdulu kırdılı film izlercesine...