Bu toprakların egemen sınıfları mizahı sevmez. 

Topluca kahkaha atan kalabalıklar, gülen kadınlar, özgür çocuklar sıkıntı yaratır.. 

Yazan, çizen, oynayan mizahçılar ya aşağılanır ya dışlanır ya engellenir..

Gülmece iktidar için bir tehdittir çünkü. 

Oyuncu Metin Akpınar ve Müjdat Gezen’in Cumhurbaşkanı’na hakaret suçlamasıyla yargılandığı davanın bize gösterdiği gibi.

Hayatını sanata ve komediye vermiş iki usta oyuncunun mahkeme koridorlarına sürüklenmelerinin traji-komikliği, o fotoğraflara bakarken bizde ülke adına uyandırdığı utanç ve kara komedi. 

İktidarın başından beri karikatüristleri, yazar-çizerleri, oyuncuları, stand-upçıları hedef alması bir tesadüf değil. 

Mizah doğası gereği eleştireldir. Biatı, sahte hayranlığı, dalkavukluğu, boyun eğmeyi reddeder. 

Nükte, fıkra, hiciv, taşlama, biçimi ne olursa olsun gelenek ve kuralların sorgulanmasına yarar. 

Mevcut düzeni ve o düzeni elinde tutanların çelişkilerine ve çıkarlarına saldırır. 

Mizah zekadır, medeniyettir, ince bir sanattır. 

Yıkıcıdır çünkü toplumlar değişkendir. 

Toplumun taleplerini ve rahatsızlıklarını iyi tanır, kendi yapısını bu rahatsızlıklar üstüne kurar.

Pek çok din, töre, gelenek gülmenin ayıp ya da kabahat olduğunu öğretir. 

Çünkü özgürlüğe açılan kapıdır gülmek. 

Gülmek için önce düşünmek gerekir.  Düşündükçe özgürleşme başlar.. 

Gülüp düşündükçe korku ortadan kalkar, yaşamın, iktidarın yükü ve baskısı azalır.  

Gülmece en hayati direnişlerden biridir. 

Egemenlerin meşruluğu ve yetkilerini sorguladığı için aynı zamanda siyasidir. 

İktidarın gözünde gülmek kendisine bir küfürdür. 

Otoritenin sarsıldığı en büyük düşmanlardan biridir kahkaha. 

Civa gibidir, onu hapsetmeye çalışan demir yumrukların arasından sızar. 

Muhalefetin çok sesli, incelikli ve bulaşıcı gücüdür. 

Ne kadar ağzımız kapatılmak istenirse o kadar güleceğimiz gelir. 

İktidarların baskıcı damarlarını kesen bir bıçaktır.

Ve mizaha düşman tüm iktidarlar halklarının kahkahalarıyla tarihe gömülürler.

Bu sahnede değilse, mutlaka bir sonraki sahnede…